Alhoewel de klok er bijna op gelijk kan worden gezet, komt het bericht dat er weer eens een nieuw album van Lenny Kravitz toch altijd weer als een verrassing. Zoals eveneens gebruikelijk wordt er eerst een toer aangekondigd en verschijnt dan enkele weken daarna het nieuwe album. In elk geval mooi op tijd om eraan te wennen en om onnodig koekeloeren tijdens de concerten wanneer die nieuwe nummers gespeeld worden te voorkomen. Voor Kravitz is het al jarenlang business as usual: toeren, componeren, opnemen, uitbrengen, toeren. Een cyclus die nu al tien albums voortduurt.

In dat opzicht lijkt Lenny Kravitz op mensen als bijvboorbeeld John Mayer, Paul Weller en Jamiroquai. Niet zozeer in muzikaal opzicht als wel als het gaat om routine en alles wat daarmee samenhangt. Al deze loners brengen op gezette tijden nieuw werk uit, waar de trouwe fans weer de beurs voor trekken, hun aansluitende toernees bezoekt en weer netjes wacht tot de volgende release en dat in een vertrouwde, jarenlange frequentie. Heel veel nieuwe aanwas zullen genoemde artiesten daarmee niet krijgen, want alhoewel het nog nét geen ouwe zakken zijn, behoren ze wel tot het establishment. Waar voor vernieuwing en innovatie wellicht ruimte is, maar waar de meeste artiesten liever lui dan moe zijn. En alhoewel dat niet per definitie saaie, ongeïnspireerde muziek oplevert, speelt men vaak op safe. Commercieel gezien zijn het weliswaar belangrijke titels, waar nog enigszins redelijke aantallen van worden verkocht, maar in artistiek opzicht is voortborduren op wat we al kennen het devies.

In meer en mindere mate geldt dat feitelijk ook voor Lenny Kravitz. Was hij aan het begin van zijn carriere nog redelijk bezig met wat er allemaal in de wereld gebeurde, tegenwoordig maakt hij zich minder druk over dingen waar je je druk over kunt maken en laat hij dat over aan een nieuwe generatie, alhoewel Strut’s voorganger Black & White America een zorgelijke Kravitz liet horen. Maar voor Kravitz geldt bovenal dat er politiek correcte en commercieel verantwoorde muziek gemaakt moet worden, want hij heeft een reputatie hoog te houden en bovendien moet ieder nieuw album en bijbehorende toer voldoende liquiditeiten opbrengen om het te kunnen uitzingen tot de volgende nieuwe release.

Sinds het debuut Let Love Rule zijn er 25 jaar verstreken en is Strut Kravitz’ tiende album. De muziek op dit nieuwe album is nog immer geworteld in alles wat maar enigszins met pop, rock, soul en funk te maken heeft en weet hij dat eigen geluid ook nu weer goed uit te venten. Sinds zijn vijfde album 5 (hoe origineel) is Kravitz bovendien steeds meer op automatische piloot gaan werken. Dat leverde aardige albums op, maar pieken deed mr Nice Guy al lang niet meer. Af en toe verscheen een lekker nummer (Where Are We Running), maar waren dit vaker incidenten. Kravitz experimenteerde nog wel eens met wat stijlen en diepte op het ene album de ene stijl iets meer uit dat op het andere album, maar doorgaans werden de risicovolle momenten zoveel mogelijk vermeden. En ondanks dat totale ontbreken aan vernieuwing en innovatie kon Kravitz zich met ieder album voldoende handhaven en werd hij nog niet als afgeschreven beschouwd. Dat geldt nu wederom.

En nog altijd is er die hoop dat Kravitz eindelijk eens dat écht gitwarte funkalbum gaat maken (dat Black & White America had moeten zijn, maar het niet werd). Strut is dat in elk geval ook niet, want op zijn nieuwe album vliegt hij nergens uit de bocht. Keurige confectierock, die weliswaar opnieuw verantwoord lekker klinkt middels een paar nog niet eens zo’n verkeerde tracks (de opener Sex, maar ook Dirty White Boots, het titelnummer Strut en New York City) en als een gemiddelde najaarsdinsdagmiddag spanningsvermijdend voortkabbelt. Kravitz is het vergeven, want de man is nog altijd in staat om bovengemiddeld aardig in het gehoor liggende deuntjes uit zijn mouw te schudden, waar de sleet er nog niet in zit, maar waar het wel ontbreekt aan het experiment en de vernieuwing. Strut is dan ook gewoon het tiende album van Lenny Kravitz en moet het ook meer gezien worden als een teken van leven van de maker. In het kader van ‘je weet wat je eraan hebt en je kunt er geen buil aan vallen’ is Strut dan ook gewoon een solide album waar vooral op safe wordt gespeeld.

* Bonustracks