De eerste volwaardige langspeler na enkele EPtjes van Leland Sundries werd niet bepaald in optimale omstandigheden afgewerkt. Nick Loss-Eaton, de frontman van de formatie uit Het New Yorkse Brooklyn bevond zich middenin een ontwenningsperiode van een hardnekkige alcoholverslaving. Tot overmaat van ramp kreeg hij op zijn drieëndertigste te horen dat een open-hart operatie onafwendbaar was. Ironisch genoeg  kwam tijdens die gedwongen rustpauze wat tijd vrij om in de studio te experimenteren. Het songwerk zelf dat Nick aanleverde kwam gedeeltelijk voor die periode tot stand.

Uit die duistere periode stamt Greyhound From Reno, angstige psychotische garagerock en loopt naadloos overlopend in Radiator Sabotage dat naar Lou Reed ruikt tijdens zijn junkie periode. Het tempo vertraagt wat in Keys In The Boot een dronken, slepende blues die zich meteen vastbijt.

Wallace ID baadt ineen gelijkaardige onheilspellende sfeer, Eaton vond inspiratie in de gelijknamige stad voor de op rauw evoluerend verhaal. Niet alleen de luie zang, het orgel en iel gitaartje maar ook de opbouw en tempowisselingen van Freckle Blues roepen herinneringen op aan de zwanenzang van Jim Morrison bij The Doors in een lusteloze en troosteloze terugblik.

Het stotterend gedebiteerde Bad Hair Day is compromisloze energieke punkrock. Echt vrolijk wordt het nooit. Naast de rauwe compromisloze, bij momenten sinistere garagerock schemert af en toe toch een straaltje hoop door of passeert een wat uitbundiger nummer zoals de met ironisch parlando gestoffeerde opener Apocalypse Love Song of het door felle harpstoten en melodieuze zangpartijen aangedreven Maps Of The West dat evenals Stripper From Bensonhurst aan de aanpak van Jonathan Richman herinnert. Dit intrigerende debuut Uit New York City zal ongetwijfeld nog een tijdje in mijn cd lader vertoeven.