Getalenteerde gitaristen verzeilen niet zelden in het blues (rock)circuit, Leif de leeuw  verzamelde als piepjonge snaak al onderscheidingen, twee keer laureaat van  Sena Dutch Guitar Awards. Met zijn band triomfeerde hij in 2014 op The Dutch Blues Challenge. Het kwartet oogstte een jaar later enorme bijval op de Amerikaanse en de Europese editie. Na een eerste epeetje toont de eerste langspeler, het vorig jaar uitgebrachte Leelah, dat het label bluesrock een te beperkte omschrijving is.

Dat heeft ongetwijfeld te maken met verscheidenheid van de muzikale achtergrond van de bandleden die varieert van pop, rock, wereldmuziek en jazz. Zangeres Britt Jansen is een klassiek geschoolde snarenvrouw en bepaalt sinds 2011 samen met Leif de sound die recent ondersteund wordt door drummer Tim Koning en Boris Oud met zijn 31, de ‘nestor’ van het gezelschap. Op Until Better Times komt die verscheidenheid nog sterker uit de verf in een meer geperfectioneerde benadering.

In de titelsong hanteert Leif het bottleneckstaafje Brit flankeert met voortreffelijke riffs, bijzonder aardig wordt het als in Getting Older de gitaartjes samenvloeien met spannende interactie van het orgel van gastmuzikant Willem’t Hart. De sprankelende snarenloopjes die terug opduiken in Doing Al It Allright  en Taking All my Time herinneren sterk aan de zwierige southernrock van The Allman Brothers.

Het is slechts een facet van de vele invloeden uit de jaren zeventig die doorklinken in het songwerk van  de band. Het zich op loodzware riffs en drumroffels manifesterende All Coming Back lonkt onbeschaamd  naar de sound van de vroege Led Zeppelin en toont de klasse van de band als geheel. Brit die de teksten aanlevert toont zich een uiterst veelzijdige zangeres en pendelt ook op de snaren samen met Leif moeiteloos van bluessrock naar spannende strak rockende stuff zoals Listen Here People, Afraid To Fly of het eerder vernoemde Until Better Times.

Het blijft overigens even sterk als het tempo en geluidsvolume even gedempt worden in het slepend Thank You en een lang uitgesponnen Mr. Hangman waarin een subtiel opgebouwde aanloop in verzengende passages uitloopt en dat geldt ook voor het afsluitende luik met melodieuze poprock van Taking All My Time en de verstilde ballade Dysphoria.  De nieuwe cd wordt voorgesteld tijdens een uitgebreide concerttournee.