De titel van deze langspeler refereert niet alleen naar het merkwaardige muzikale parcours dat deze Canadese muzikant aflegde, van rauwe punkrocker in de scéne van Brits Columbia evolueerde Stagger naar meer doordacht singer-songwriter op recentere werkstukken als Dream It All Away, Little Victories en Love Versus. Het afgelopen decennium werd hij vader van twee kinderen en zweerde de drank resoluut af, de depressie ligt evenwel steeds op de loer, in zijn behoorlijk geëquipeerde huisstudio weet Stagger zijn demonen te bedwingen door keihard te werken, omringd door puike muzikanten.

In het voorjaar werd het roots georiënteerde Me And The Mountain uitgebracht, het vervolg Strange Path is wat avontuurlijker opgezet. De persoonlijke thematiek wordt in een  hedendaagse popgetinte productie verwerkt .Pete Thomas eerder aan de drumkit bij Costello’s Attractions vormt de ritmetandem met  oudgediende Tyson Maiko, de gitaarpartijen worden door Paul Rigby (Neko Case, Jacob Dylan) en Ryland Moranz aangeleverd.

Herinneringen uit Staggers muzikale verleden blijven sporadisch de kop op steken, op een handvol tracks flankeert gitarist Brad Barr van de gelijknamige Brothers, Stagger als co-producer. Het op dartele gitaarlijnen en synthesizers flanerende Breaking News vermeldt Joe Strummer op het tekstvel als inspirator maar het gaat duidelijk over een meer recente periode. De catchy riffs en achtergrond van Strange Atractor lijken zo weggelopen uit de gloriejaren van de glamrock.

Illustere betreurde muzikanten, niet toevallig van Canadese origine, eert Stagger samen met Brad Barr. Leonard Cohen is Dead evolueert op een bijzonder toepasselijke, sombere soundtrack, terwijl het op ritmische pianotonen gespelde Hey Hey! naar Gord(on) Downie van Tragically Hip uitgaat. Een identieke somberheid huist in Mother, “Long long way from home I pray that i’m on my path, keep the drunkard straight, there is a freedom there is a light, there’s a way home through the darkness of the light”. Deeper Well sluit daar mooi bij aan.

Bijzonder strakke riffs torsen Got To Love, terwijl The Light op dromerig haast kosmische klankenpalet balanceert en evenmin als de rest, van dit voor iemand van het kaliber van Leeroy Stagger bijzonder toegankelijke werkstuk, zijn uitwerking mist.