Gitaarheld Lee Ranaldo blijft na de break van Sonic Youth prachtplaten maken. Op het deels in NY, deels in Barcelona opgenomen Electric Trim werkt hij opnieuw samen met zijn vaste begeleidingsband The Dust en drukt meer dan ooit zijn stempel door.

Ranaldo, die eerder al bewees ook solo interessante albums te maken, is bijzonder enthousiast over dit album en daar is zeker reden toe. Al is Electric Trim naar ons aanvoelen niet zijn allerbeste werk.

Dat dit album er überhaupt is, heeft veel te maken met producer Raul Fernandez, met wie Ranaldo opnames maakte voor Acoustic Dust. Hij hoorde de ruwe demo’s met nieuw materiaal en zette Ranaldo aan om er meer tijd voor te nemen. Pas veel later kwamen er gasten bij als Nels Cline, Sharon Von Etten en Kid Millions (Oneida).

Waarom uw geld en oren spenderen aan dit album? Enerzijds omdat het uitkomt op Mute, de thuisbasis van het oude SY werk, anderzijds omdat Ranaldo op Electric Trim nieuwe wegen en richtingen opzoekt. Electric Trim is minder gebalde vuist, protest en noise, maar beklemtoont schoonheid. Ranaldo is immers als de dood voor herhaling en zoekt steevast nieuwe (muzikale) horizonten, wat deels terug te vinden is in het bijzondere artwork van Richard Prince.

De knappe opener Moroccan Mountains zorgt met zijn opvallend oriëntaals klinkend gitaarwerk meteen al voor spanning, sfeer en reliëf. Als vanouds speelt Ranaldo met onorthodoxe gitaartunings en als de spoken word introductie erbij komt, kan je haast niet anders dan aan Sonic Youth denken. Maar het blijft bij een enkele echo. Rond de drieminutengrens komt de zorgvuldig opgebouwde spanning naar boven, zit Ranaldo op zijn paardje en vuurt hij assertief zijn troepen aan: “Don’t you tell me what to do”. In een gulzige trek lijkt hij dé vraag van vele fans die nog steeds vurig op een SY reünie hopen te beantwoorden.

Neem Uncle Skeleton, een sfeervolle song die onder meer naar R.E.M. verwijst. Al zit er qua sound ook een aardige portie dansbaarheid (nostalgische disco?) en een fikse dosis Pink Floyd en Flaming Lips psychedelica in. De hamerende piano in Let’s Start Again doet dan weer aan Neil Young ten tijde van Harvest denken, zeker als Ranaldo er wat licht vals en gebroken bij begint te zingen.

Toch is er ruimschoots voldoende materiaal dat de stempel van Ranaldo draagt, zoals het sobere, akoestische Last Looks (met gastinbreng van Sharon Van Etten) waarmee hij door het trage tempo – de tijd lijkt plots stil te staan – ineens héél diep gaat. Een angeliek momentje, zeg maar. Zo valt ook op dat het twéé aan elkaar gelaste songs zijn : na het trage tempo zit er halfweg ineens een kwieke, opgewekte versnelling van jewelste in. Alweer spoken word, weer heel veel woorden ineens, om vervolgens wéér de pophooks van R.E.M. en Big Star op te zoeken. Zoals reeds aangehaald: véél bochtenwerk op dit album.

Wat te denken van de catchy single Circular (Right As Rain)? Die komt meteen aardig binnen en laat alweer het popgenie in Lee Ranaldo horen. Een aantrekkelijk en verslavende single die de vibe die rond het album hangt goed vat. Chaos en bochtenwerk dus, maar het komt allemaal goed.

De titeltrack is dan weer eerst donker en somber qua toon, al kan dat ook met de teksten van de postmoderne schrijver Jonathan Lethem die her en der opduiken te maken hebben. Naar het einde toe komen de beste tracks naar boven zoals Thrown Over The Wall, waarin de erven Bowie vast een rechtszaak weten te vinden. Of de wat klassieker van snit zijnde popballad New Thing.

Lee Ranaldo bewijst nog steeds straffe albums te maken. Fans van ambacht, krakend vinyl en muzikale experimenteerdrift vinden hier bij Electric Trim hun gading.