Lebanon Hanover
Let Them Be Alien
Eigenlijk is de Darkwave en Coldwave uit de jaren 90 een voortvloeisel van de postpunk van tien jaar eerder. Deze soort van revival was razend populair in Duitsland, waar acts zich als vleermuizen vanuit grotten openbaren, het daglicht trotseren, en zich in het stadsbeeld settelen. Nadat deze stroming langzaamaan uitsterft, komt er een paar jaar geleden plotseling weer meer aandacht voor deze subcultuur. De invloed van de postpunk van eind jaren zeventig, begin jaren tachtig lijken als de leeg gezogen uiers van een koe helemaal uitgemolken, en als vampiers wordt er nu in de navolgers vastgebeten.
Sterker nog; het Britse Lebanon Hanover zou eerder voor een Germaanse band door kunnen gaan, zelfs de tongval klinkt Duits. Du Scrollst en Gravity Sucks zijn gedeeltelijk in die taal gezongen, en Ebenholz zelfs volledig. Om zoveel mogelijk inspiratie op te doen vestigen de van oorsprong Zwitserse Larissa Iceglass en William Maybelline zich op de koude oergrond van het Ruhrgebied. Waar de nevelachtige mistige sfeer vooral wordt geschept door de rokende schoorstenen van de plaatselijke fabrieken, die als reuzen de horizon bederven. De rollen zijn goed verdeeld, en ze wisselen elkaar af in de zang, hierdoor komt het minder eentonig over. Als je hun eenmalige samenwerking met La Fete Triste uit 2011 niet meetelt is Let Them Be Alien het vijfde album van de band, waarbij de platen echter wel voor elkaar inwisselbaar zijn. Voor grote veranderingen hoef je hun laatste worp niet aan te schaffen. Als je het nostalgische jaren 90 gevoel opnieuw wil ervaren, dan is het een prima aankoop.
De aftrap vind plaats op het kerkhof, waar Maybelline eenzaam en in gedachte ronddwaalt, en in het tweede gezongen gedeelte van Alien is daar ook Iceglass aanwezig. Als buitenstaanders wandelen ze daar gezellig onder het nachtelijke licht van de volle maan rond. Hoe cliché kun je jezelf uitdrukken. Het is moeilijk om dit serieus te beoordelen, maar de muzikale omlijsting staat mij nog steeds erg aan. Dus op gepaste afstand huppel je achter dit tweetal aan. De door een snelle drumcomputer en dromerig gitaargepingel aangestuurde Gravity Sucks wordt tweetalig gezongen. Het Duits komt krachtiger over dan de Engelstalige stukken. Gelukkig beheersen ze beide talen genoeg, waardoor het niet een komisch Arnold Schwarzenegger effect oproept. Het naar knoflook ruikende Kiss Me Until My Lips Fall Off is een stuk statischer en hierdoor eentoniger qua stem, maar de zweverige gitaarloopjes van Larissa Iceglass maken veel goed.
Het grillige industriële karakter van My Favorite Black Cat voegt zeker wat toe. Stop met treuren, er mag gedanst worden. De tijd van het navelstaren is aangebroken. De drumcomputer wordt volledig benut, en Iceglass (hoe verzin je die naam) geeft hier een licht mysterieuze draai aan met haar druggy zang. Lavendel Fields laat ons ook de voetjes flink bewegen. De depressieve gevoelens verdwijnen steeds meer naar de achtergrond. Zonder gedachtes laten de stereotiepe moves je dwangmatig naar de vloer staren. De sound gaat hier steeds meer richting de rockmuziek met wat verdwaalde metal invloeden. Dan gaat Du Scrollst weer meer de statische kant op. Minimalistischer en voortbordurend op de eentonige slagen van de drums. We bevinden ons in het spinsel van de krochtige kelders, diep verborgen in de dolende ziel van Iceglass.
True Romantics weet de positieve wave sound aan het vocaal gezien prima stuk Darkwave te koppelen. Juist omdat Maybelline echt moeite doet om goed te zingen, is deze ode aan de New Romantics een stuk luchtiger dan de overige tracks. The Silent Choir gaat terug naar de kern waar de oorsprong van de darkwave haar bestaansrecht aan dankt. Duistere gothic met een sterk herhalende dancebeat. Bij Ebenholz lijkt het zelfs alsof de disco omarmt wordt. Zo toegankelijk hebben ze zich nog niet laten horen, en de track wordt door een heus Top 40 melodietje ondersteund. Het meest opvallende moment van alle songs. Petals bouwt zich met de bas als basissteen op. Op de achtergrond een mechanisch koor van zusters van genade, welke er prettig tussen gesampeld worden. Zelfs deze donkere figuren lijken tastbaar voor een straaltje zonlicht. Meer vreugde moet je echter niet verwachten. Het is allemaal al eerder en beter gedaan. Nergens merk je de drang om te vernieuwen terug. Maar als groot liefhebber van gothic en Darkwave moet dit wel goed beoordeeld worden. Al is er groot begrip voor de muziekliefhebbers die hier niks mee hebben.