×

Recensie

Rock

18 maart 2023

Lazuli

Onze

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: lazuli-music.com

Onze Lazuli Rock 4.5 Lazuli – Onze Written in Music https://writteninmusic.com

Een band die het samen muziek maken tot een hoger doel heeft verheven, zo lijkt het. Niet zozeer als abstract doel, integendeel. Het zit ’em er vooral in hoe de band als geheel klinkt, hoe alles in elkaar valt én hoe ontzettend vanzelfsprekend én hoe ontzettend goed in dat geheel de stem van Dominique Leonetti, zanger en gitarist, klinkt. Met Onze, Frans voor elf, brengt de band, je raadt het al, hun elfde studio-album uit. Niet gek, als je je bedenkt dat Lazuli sinds 1998 alweer bestaat. Niet zomaar een bandje, ook het debuut, Lazuli, genaamd (op hun eigen website Mater Les Couleurs), klonk als een klok. Als je het debuut nu beluistert, in 2023, dan valt op dat het album een zekere tijdloosheid in zich draagt.

Het bijzondere van de muziek van Lazuli is inderdaad hoe zeer de stukken op hun plaats vallen. En dat nu dus al elf albums lang. De hoogste tijd om kennis te maken met de sympathieke en uiterst getalenteerde Franse band. Gedreven door een begaan zijn met de wereld, met de natuur, met de mens in zijn ontwikkeling, open staand voor diversiteit, het verwerken van persoonlijke ervaringen of intermenselijke contacten in de teksten, kleurt de band hun muzikale wereld met een zeer geslaagd eigen geluid waarin je afwisselend progressieve rockinvloeden, wereldmuziek, pop, singer-songwriter en folk met elkaar in verbinding hoort. De zang van Dominique in het Frans én zijn heerlijke zanglijnen maken het tot een werkelijk zeer sterk geheel. Verwacht vooral geen geluid dat je in een hokje kunt stoppen, begrenzingen horen in ieder geval niet bij de wereld van Lazuli.

Sfeertekenend. De muziek zich zowat organisch laten ontwikkelen, ontvouwen, ontrollen, meanderend als een rivier door het landschap.  Dat is waar de band in excelleert en, wat versterkt wordt door zowel de teksten van Dominique als door zijn zang. Hun muziek is als het beleven van het kijken in een caleidoscoop. Je kunt van tevoren verwachtingen hebben, maar onderga het vooral. De band bedient zich net zo makkelijk van reguliere instrumenten als drums, gitaren, toetsen en percussie, vult dat spectrum aan met marimba, hoorn én de Léode, het instrument dat Claude Leonetti ontwierp nadat hij door een motorongeluk zijn linkerarm niet meer als gitarist kon gebruiken. Met de Léode heeft de band een heel eigen geluid dat zich nadrukkelijk onderscheidt van gitaar én waarmee Claude zeer fraai accenten zet en solo’s toevoegt aan het geluid van de band. Arnaud Beyney op gitaar, Romain Thorel op toetsen en hoorn en Vincent Barnavol op drums, percussie en marimba maken de band compleet.

Onze is een album dat je keer op keer kunt beluisteren en waarbij het steeds ontdekken blijft, waarbij je het ene moment kunt focussen op de zang en zanglijnen van Dominique, juist dan weer op de instrumenten én natuurlijk ook weer op het geheel aan klankkleuren dat de band op Onze naar voren brengt. Als je je bedenkt dat de achtergrond voor Dominique, als schrijver van muziek en teksten, de dagen van de Coronapandemie gelden, de ervaring dat op enig moment de luchten volkomen blauw waren, rivieren schoon waren én de droom voor een betere wereld zich misschien wel leek te gaan verwerkelijken, met tegelijkertijd het contrast dat het wegebben van de pandemie, de wereld weer in de topversnelling heeft gebracht, het blauw van de lucht, het blauw van het water weer naar grijs gekleurd én de verontrustende donkere gedachten die dat al met zich meebracht, zich langzaam vertalend in teksten. Samengebracht met de muziek ontstonden er elf nummers. Elf nummers die handelen over innerlijke strijd, je verloren voelen en tegelijk ook het opnieuw tot het leven komen.

11 nummers, 54 minuten en 54 seconden én hoe mooi is het? Of je nu luistert naar de subtiel fraaie opener Sillonner Des Océans De Vinyles, het al net zo klein openende Triste Carnaval,  het donker geschakeerde maar ó zo fraaie Qui D’Autre Que L’Autre, het folky Égoïne, het bijna  verstilde Les Mots Désuets, de niet te missen boodschap van La Bétaillère (De Veewagen) of een van de andere nummers, de band is erin geslaagd een zeer afwisselend én tegelijkertijd ijzersterk elfde album te maken, dat heel duidelijk in alles Lazuli ademt én tegelijkertijd weer anders is dan de voorgangers. Wil je je muzikale zekerheden los laten, durf je je te laten verrassen door een band die heerlijk sfeervolle én zeer afwisselende muziek maakt met fraaie en vaak ook poëtische teksten in het Frans én kun je genieten van zang in het Frans, wil je genieten van daarbij ook nog eens fraai artwork, van de hand van Dominique en Aline Leonetti, grijp dan je kans en beluister het album.

Ook zeer aan te raden om de band een keer live te zien: het is niet alleen genieten van de heerlijke muziek, de verbinding die de mannen tijdens hun optredens maken, onderling én met het publiek geeft er een extra dimensie aan. Je kunt de band live zien op het Progdreams festival in Zoetermeer op 7 april aanstaande of een week later als voorprogramma voor Marillion tijdens het Marillion weekend in Haarlem. In de tussentijd, luister naar en geniet van Onze, gewoonweg een prachtalbum.

 



  1. Sillonner Des Océans De Vinyles
  2. Triste Carnaval
  3. Qui D’autre Que L’Autre
  4. Égoïne
  5. Lagune Grise
  6. Parlons Du Temps
  7. Le Pleureur Sous la Pluie
  8. Les Mots Désuets
  9. La Bétaillère
  10. Mille Rêves Hors De Leur Cage
  11. Le Grand Vide