Nu de wereld stil staat, schuiven artiesten hun releases ver naar een veiligere periode vooruit, waarbij er meer zekerheid is en weer mogelijkheden bestaan om het publiek te ontmoeten. Het is een doordachte keuze van Laura Marling om hier bewust niet aan mee te doen. Er is behoefte aan platen waarbij aan het belang van een stabiele thuissituatie gedacht wordt. De gezinsleven waardering vormt de rode draad op Song for Our Daughter. Juist in deze periode is het verlangen naar intieme luisterliedjes zo groot. Als je dan toch aan huis gebonden bent, kun je de tijd beter zo goed mogelijk invullen.

De nog minderjarige Laura Marling staat aan de basis van de Noah and the Whale folkband die met het fraaie Peaceful, The World Lays Me Down debuteert. Nadat ze haar vriendje zanger Charlie Fink met een overdosis aan kwellende hartzeer verlaat slaat zijn band sterk met het prachtige melancholische The First Days of Spring terug. Een adembenemende sobere doorstart welke ook live ontroert. Het blijft een gemis dat ze de samenwerking niet voortzetten, maar het levert ook nieuwe mogelijkheden op. Het groeiende talent van Marling komt volledig tot wasdom en ze start een indrukwekkende solocarrière op. Het is de kunst om hierbij een gelijkgezinde metgezel te vinden die de ideeën ontplooit en tot iets dierbaars en moois kneedt.

Deze persoon vind ze in Ethan Johns, die in het verleden de gedrevenheid van collega artiesten prachtig in de productie omzet en ook haarfijn aanvoelt waar Laura Marling met I Speak Cause I Can naartoe werkt. Hij ontfermt zich vaderlijk om de jeugdige singer-songwriter wiens kwaliteiten al op belachelijke jonge leeftijd tot onwaarschijnlijke hoogtes reiken. Eigenlijk is het niet eens zo verwonderlijk dus dat ze voor het in perfectie uitgebouwde A Creature I Don’t Know weer bij Ethan Johns aanschuift, en als tekstschrijver de gehoopte groei in Once I Was An Eagle doorzet. De puurheid die ze daar met z’n tweeën oproepen wordt verder enkel sporadisch door het illustrerende werk van het van Neil Cowley Trio bekende bassist Rex Horan en cellist Ruth de Tuberville ondersteund.

Nadat Laura Marling het zuidkustgebied van de Verenigde Staten vaarwel zegt, vestigt ze zich weer in het vertrouwde Londen. Gewoon vlak bij haar familie, met dagelijks contact met haar zussen en nichtje. Door zich in een moederrol te plaatsen kiest ze voor een nog veiligere song verpakking. Het staat voor een krachtige vrouw symbool, maar is door haar kijk op de wereldproblematiek ook gemakkelijk tot Moeder Aarde te herleiden. Vanuit de kelder van haar thuisstudio wordt in alle stilte het raamwerk voor Song for Our Daughter in elkaar gezet, waarna ze weer bij de bevriende duizendpoot Ethan Johns aanklopt. Gezamenlijk leggen ze in de Monnow Valley Studio in Wales de laatste hand aan de plaat. De gemoedelijke landelijke sfeer van die rustieke omgeving zorgt hier voor dat extra folk randje wat ze zelf niet geheel in Londen vindt.

Haar achtste album Song for Our Daughter is aan een fictief kind persoon gericht, maar is nog meer het gevoel van thuiskomen. Zo kaal als ze genoodzaakt is om zich zonder platenlabel te presenteren zet ze ook haar nummers neer. Ze filosofeert en debatteert voornamelijk met haarzelf over de zin van het bestaan en haar eigen verantwoordelijkheden om onzekerheden af te vlakken. De tussenliggende ruimte benut ze om samen met Mike Lindsay aan een tweede album van Lump te werken. Deze afwisseling is noodzakelijk om rust en balans te creëren. Het observatievermogen van deze zangeres rijkt weer tot ongekende hoogtes. Het is verbazingwekkend hoe ze zich in het ouderschap plaatst en dit tot verbeeldende verhaaltjes omzet. Het pittige meisjesachtige van eerder werk is door de warmte in een nog voller geluid vervangen. Vol overgave laat ze die volwassen kant toe, en beschouwt ze deze als een bloedverwant, en niet als een ongewenste vreemdeling.

De muzikale omlijsting op Song for Our Daughter is misschien wel wat stabieler en kleiner, maar de meerstemmige begeleiding vult dat prima in. Ook daarin zit genoeg veerkracht en liefde gestopt, en benadrukt nogmaals het verlangen naar een gesetteld leven. Een country getinte erfenis welke ze vanuit de Verenigde Staten meesmokkelt. Ze schudt het kennelijk nog niet helemaal van zich af. Het gitaarwonder Rob Moose is bij Hope That We Meet Again op zijn best waar hij het akoestische werk met het prairie gevoel oproepende country slide akkoorden afwisselt. Nogmaals, het is een goede keuze om de release 4 maanden naar voren te schuiven. Song for Our Daughter kan risicoloos nu al gepresenteerd worden. Sterker nog, hij komt in deze onzekere verwarrende tijd meer tot zijn recht.