Ten tijde van haar vorige album, Songs for Our Daughter, was Laura Marling nog geen moeder. Die plaat behandelde onderwerpen als ouderschap en geborgenheid niet vanuit Marlings eigen ervaring. Patterns in Repeat doet dat wél; in 2023 werd Marling moeder van een dochter.

Marling woont, na een verblijf in Californië dat haar niet bracht wat ze nodig had, alweer enige tijd in Engeland en lijkt de rust te hebben hervonden. Patterns in Repeat straalt een ingetogen rijpheid uit, geeft fraai ruimte aan erkenning en waardering van liefdesrelaties en familiebanden. Vanzelfsprekend speelt ook haar moederschap een grote rol op dit album. Openingstrack Child of Mine is een zuiver lied, begeleid door akoestische gitaar en verfraaid door betoverende achtergrondklanken. Marling raakt hier de essentie op buitengewoon fraaie wijze.

Marlings tegenwoordige sologeluid is vergeleken met haar eerste albums en haar werk met LUMP kleiner geworden. Ze heeft echter het vermogen om haar songs nog steeds maximale zeggingskracht mee te geven. Dat komt niet alleen door haar talent – Marlings discografie is voor iemand die nog 35 moet worden imposant – maar ook door de uitzonderlijk mooie strijkersarrangementen van Rob Moose, die hiervoor meerdere muzikanten inschakelde. Aangevuld met onder meer hoorn, synths, mellotron, (contra)bas en de soms hemelse achtergrondvocalen van Marling zelf, is Patterns in Repeat een wondermooie plaat geworden. Een plaat die staat voor essentiële, universele waarden en ervaringen.

No One’s Gonna Love You Like I Can is een fraai miniatuurtje, een intentieverklaring gericht aan een geliefde. Hemelse achtergrondzang geeft het intieme, openhartige Your Girl een mooie extra schakering mee. The Shadows is wat donkerder, intenser. Een ernstige song vol oude folksferen vanuit het perspectief van de achterblijver: ‘She’s leaving, she’s leaving, my altar she’s leaving / Where will I go to pray’.

Pastorale sferen, weldadig gitaargetokkel dat Nick Drake in herinnering brengt en mooie golvende melodieën die vertrouwd aanvoelen, maken van Patterns een van de meer direct pakkende hoogtepunten. Caroline is een ander juweel met een krachtiger profiel: hemelse strijkers en Marlings onontkoombare voordracht in de vorm van een post break-up monoloog (‘I got married and I loved my life … You’re the one who went away Caroline’).

Terugkerende patronen in relaties en gedrag komen mooi tot uiting in de rijke titelsong die de plaat richting het einde nog extra gewicht en schoonheid meegeeft. Voeg daarbij een aantal korte wiegeliedjes en het kunstzinnige, licht bevreemdende Interlude (Time Passages) en je kunt alleen maar concluderen dat dit album het zoveelste overtuigende bewijs van het talent van Laura Marling is. Patterns in Repeat laat horen dat haar ‘thuiskomst’ en hervonden rust juist tot nieuwe inspiratie hebben geleid. Een indringend en prachtig album is het gevolg.