Haar debuutalbum Not The Tremblin’ Kind (2000) werd door John Peel ooit omschreven als “my favourite album of the last ten years, and possibly my life”. Een aantal jaren ouder en albums rijker komt Laura Cantrell nu met No Way There From Here. Cantrell woont in New York, maar komt uit Nashville. Daar, in het hart van de countrymuziek, heeft ze dit nieuwe album opgenomen. Een aantal nummers schreef ze met anderen: Can’t Wait met Amy Allison, Glass Armour met Tracyanne Campbell van Camera Obscura. De muziek op dit nieuwe album krijgt van het label het stempel country, iets wat je op basis van de locatie ook mag verwachten.

En zeker, die invloeden hoor je ook wel terug op een groot aantal nummers. Toch is de muziek ook flink ondergedompeld in een mix van pop en folk. Die country hoor je op bijvoorbeeld Letter She Sent (met een typische country samenzang) en Driving Down Your Street (de banjo versterkt dat countrygevoel natuurlijk nog eens). En die pop? Nou, luister maar eens naar titeltrack No Way There From Here (hieronder te beluisteren). Hoe mooi of lelijk je het nummer ook vindt, het gaat wel wat ver om het ‘country’ te noemen. Overigens, die achtergrondzang geeft het nummer wel een mooie extra lading zeg. Ook Starry Skies is zo’n lief poppy nummer, dit kent alleen wat meer piano. En trouwens, het kent ook viool. Een mooi bruggetje, naar het folky Beg Or Borrow Days, waarin je naast een speelse viool ook nog fluit hoort. Die folk-invloed is dus ook duidelijk aanwezig.

Wat bij het beluisteren van de titeltrack wellicht al is opgevallen, is de hoge, wat iele zangstem van Cantrell. Daardoor lijkt ze af en toe wel wat op een Amerikaanse Maddy Prior. Je moet er van houden. Houd je er niet van, dan is de kans groot dat de rest van het album je nog meer gaat tegenstaan. Op die titeltrack valt het namelijk nog wel mee, op andere nummers is de stem nog veel ieler. Sterker, op een nummer als Glass Armour slaat die stem daardoor bijna door naar ‘vals’. En dat kost toch wel een ster in de waardering. Ondanks dat het album dus een aantal zeer aardige (luister)nummers kent.

Ach, zoals altijd is het uiteindelijk toch weer een kwestie van smaak. Beluister dus in ieder geval maar eens die titeltrack. En bepaal vervolgens zelf maar of ook de andere nummers een kans krijgen. Ik zou het doen hoor. Hoewel ik begrijp dat mijn woorden nooit zo overtuigend zullen zijn als die van John Peel.