Het in de Franse Oostelijke grensstreek gelegen Mulhouse heeft een eigenzinnige Amerikaanse naam welke je zo kan identificeren als een mysterieuze stad waar een surrealistische David Lynch verfilming zich afspeelt. En als je als band zijnde ook nog erg dicht bij het Trent Reznor geluid in de buurt komt, valt het niet te ontkennen dat je door zijn soundtracks beïnvloedt bent. In het huis van zanger Jean-Noël Scherrer draait The Downward Spiral overuren. Sterker nog, in How Does It Feel? citeert hij letterlijk zinnen uit Hurt, al maakt hij met zijn kopstem gezongen passages hierbij wel het verschil. Iets wat hij vervolgens bij All to Blame vergooid, want dan klinkt hij weer exact hetzelfde als het Nine Inch Nails brein.

Last Train is nooit bijster origineel geweest. Op hun Weathering debuut tappen ze nog uit het thrashy bluesgarage vaatje, en ligt de nadruk op de herhalende stevige riffs. Bij het psychedelische The Big Picture gooien ze hier een flinke middelvinger aan melodieuze Britpop arrogantie tussen, welke ze op III weer volledig loslaten. Hier ligt de nadruk op de industrial noise, met soms een heftige grunge uitspatting. Ze verlaten het jaren negentig geluid niet, ze verbreden het alleen maar.

Last Train doet dus niks anders dan The Downward Spiral herinterpreteren. Home bouwt van klein afwachtend naar groots destructief op. Home dealt met een angststoornis en een outsider positie. De drugsverslaving is hier vervangen door afhankelijkheid van medicijnen. De grunge hysterie van The Plan is net zo’n paniekzaaierij als het lompe Home. Jean-Noël Scherrer heeft een negatief zelfbeeld, en dat mag iedereen weten. Het deprimerende This Is Me Trying laat horen dat de Fransen weldegelijk in staat zijn om een eigen ijzingwekkende sound te ontwikkelen, waar drumbeest Antoine Baschung met complexe driekwartsmaten zich volledig uitleeft. Hier maken ze het verschil, hier klinkt Last Train als een heuse bandeenheid met een stevig melodieus rockend geluid.

De blinde woede van Revenge wordt op een bekoelde doordachte wijze gedragen. Het is nutteloos om met gestrekt been op de aanval over te gaan. Wil je boven jezelf uitstijgen dan is het belangrijk om die controle te bewaken. One by One, de antireactie als die sturing wegvalt en je niet vanuit je verstand, maar vanuit je hart handelt. Roekeloos, snel en gevaarlijk. Het menselijke I Hate You haalt de inspiratie uit het relatiebedrog, een regelrechte break up song met een duister hysterisch randje. Ergens bezit Last Train genoeg overtuigingskracht om een album naar hun eigen hand te zetten, al kiezen ze gemakshalve voor een veilige tussenweg.