Het is vanaf de gelijknamige debuutplaat van het Zweedse Last Days of April al overduidelijk dat we hier niet te maken hebben met de zoveelste opgefokte jeugdige emo hardcore punkband, die zich tekstueel achter een brok aan gefrustreerde onzekerheid verschuilt. Daarvoor zijn de catchy liedjes teveel met geniale melodieuze uitspattingen volgestopt. Ondanks dat het tempo vanaf Angel Youth steeds verder naar beneden gedraaid wordt, blijft de primitieve ruwheid behouden en zoeken ze de aansluiting met het indie publiek op. Het worden steeds kleinere intieme omarmbare popliedjes die een plekje in je hart opeisen.

Een verbreding die uiteindelijk tot het alt-country geluid van het in 2015 verschenen magnum opus Sea of Clouds leidt, waarbij er heerlijk volgens het Neil Young songbook principe gesoleerd wordt. Karl Larsson heeft zich tot een talentvolle singer-songwriter ontwikkelt, inclusief het langharige country hippie uiterlijk. Daarmee is de cirkel rond. De plaat ademt het afscheidsgevoel uit, er hangt een voldane sfeer van rust overheen. Last Days of April bewandeld tegenwoordig wegen die zelfs in de verre verte geen gelijkenis met de opruiende punk attitude vertonen waarmee ze in het grijze verleden schitteren. Het collectief is volledig tot ontplooiing gekomen, en toen was het wel klaar. Er verschijnt geen nieuw werk meer, en ze laten een fraaie verzameling aan albums achter. De band en het publiek hebben er vrede mee. Beter kan het niet meer worden, of toch wel?

En dan komt zes jaar later onverwachts het meesterlijke Even the Good Days Are Bad uit. Een tweedaagse opnamesessie vanuit de bekende punkrock Gröndahl studio in Stockholm heeft tot een droomplaat geleidt die sterk in het verlengde The MGMT psychedelica, The Flaming Lips gekte, het Radiohead Had Enough experimentele en zelfs het gevoelige Americana countryrock randje van Ryan Adams ligt. Het Even the Good Days Are Bad titelstuk is filmisch orkestraal. Een tikkeltje weemoedig en desperaat zelfs, waarbij de kijk op de wereld van Karl Larsson nog steeds deprimerend zwart is. Alleen heeft hij geen harde muzikale uithalen nodig om zijn gevoel te accentueren. En dan kom je op het punt dat het zelfvertrouwen in de lyrics zoveel meer zeggingskracht hebben. Een waardeoordeel wat alleen maar toegejuicht wordt.

Voor de zoveelste keer weer heeft Karl Larsson zichzelf opnieuw uitgevonden. Er staan gelukkig ook nog prachtige schoonheidsfoutjes op, waarbij het geluid lekker dwars is afgesteld en de instrumenten niet geheel zuiver tegen de studiomuren weerkaatsen. Er is bewust gestreefd om die perfectie van de voorganger niet te evenaren, want eigenlijk is het stiekem veel leuker om die breekbaarheid te versterken. Dit alles neemt niet weg dat er nog steeds op Turbulence adembenemend krachtig gitaar gespeeld wordt, om vervolgens heerlijk tegendraads lo-fi rommelig in het rauwe Alone verder te gaan. En na een tevreden luisterbeurt van de eerste zeven tracks krijg je ook nog die waanzinnige afsluiter voorgeschoteld. Het bijna negen minuten durende melancholische Downer countryrock is een eerbetoon aan al dat baanbrekende jaren zeventig werk. Met de ondergaande zon in het vooruitzicht krijg je de behoefte om Even the Good Days Are Bad opnieuw te draaien.