Het Argentijnse Las Kellies bestaat uit Cecilia Kelly (gitaar, bas, zang) en Silvina Costa (drums, percussie, zang). Het duo – voorheen trio – maakt lekker in het gehoor liggende postpunk met dub-invloeden, een beetje in de richting van ESG en The Slits. Suck This Tangerine is de zesde plaat van de band en de vierde voor het Britse Fire Records. Las Kellies is ondertussen dus een vaste waarde geworden, een band die ook zeker voet aan de grond heeft gekregen in Europa. Het is dat de coronacrisis uitbrak, ander had de groep dit voorjaar een flink aantal shows gegeven in Engeland, Nederland, Duitsland en Frankrijk.

De songs op dit nieuwe album klinken allen lekker; een lichte galm, een typisch grote rol voor bas en drums en een dunne, krassende gitaar. Wat dat betreft volgt Las Kellies de stijl van de meeste postpunkhelden van weleer vrij nauwkeurig. De zweverige, soms bijna engelachtige vocalen en de beschaafde, ruimtelijke productie geven de muziek echter toch weer een eigen tintje. De song Despite zet dwarsheid, tegendraadsheid tegenover de altijd weer meisjesachtige vocalen van de Kellies. Deze lekkere tegenstelling komt ook terug op Let You Go, waar verbeten gitaren en pittig roffelende drums het opnemen tegen de ontwapenende, lichtvoetige zang.

De eerste helft van het album laat een aantal songs horen waar weinig mis mee is maar die ook niet veel urgentie in zich dragen. Daartussen komen gelukkig ook wat sterkere tracks voorbij, zoals het over maatschappelijke ontwrichting handelende, Funny Money, waar de band ritmisch lekker uitpakt en ook de gitaren zowel scherp en energiek als geestverruimend en weids klinken. He’s Who’s is even verderop vergelijkbaar en dus ook smakelijk.

Hoewel Las Kellies niet zorgt voor een moderne klassieker in het genre, daarvoor stoot de band niet genoeg door en is het geluid wat te eenvormig, levert de groep uit Buenos Aires zeker fijn luistervoer. Een track als Charade laat horen dat Las Kellies een track slim kan opbouwen én uitbouwen om zo de aandacht goed vast te houden. Weekdays heeft dat schokkende, energieke dat Gang of Four ook had en Matrixland laat een funky groove horen die het album precies op tijd een andere kant op stuurt.

Voor het afsluitende Close Talker komt ex-Kellie Julia Worley nog even langs. Het is een opvallende track die nog meer dan de anderen door stemmen wordt gekleurd: de vocale rode draad wordt omlijst door poppy koortjes en hier en daar doorsneden door spoken word. Las Kellies weet dus met een vrij ingetogen sound toch genoeg te variëren om de aandacht aardig te blijven vasthouden. De band komt dan wel nergens echt hard binnen maar Suck This Tangerine wint per draaibeurt aan kracht. Hieruit blijkt dat Las Kellies een ervaren groep is die weet wat ze wil en met een open geluid, een organische drive en veel atmosfeer zeker weet te overtuigen.