Lara Taubman was voordien actief in de kunstensector van LA, met de verhuis naar New York City kwam de drang om zich ook muzikaal verder te ontplooien dat gebeurde twee jaar geleden met het bijzonder toepasselijk getitelde Revelation dat tot stand kwam op Wolfe Island onder impuls van muzikant Hugh Christopher Brown, de bezieler van het gelijknamige platenlabel uit Ontario. De aanzet voor de opvolger kwam in Manhattan tot tijdens een wandeling in Washington Park op een snikhete zomerdag met de stem van Mahalia Jackson in de oortjes.Eeen ontmoeting met drummer en producer Steve Williams bracht een stroomversnelling op gang, de door de gospel van Jackson, Mavis Staples en haar legendarische zingende familie geïnspireerde songschetsen werden verder uitgewerkt in de studio in Brooklyn met bassist Paul Frazier en snarenman Walter Parks, Etienne Lytle tekende voor het toetsenwerk.

Gospel invloeden zitten diep verankerd in de genen van haar afkomst uit het Zuiden ,de Appallachen roots vertonen enige verwantschap met het genre. Die benadering klinkt sterk door in het rechtstreeks aan de Heer geadresseerde Mercy,  ondersteund door een zangkoor. Een rivier is nooit ver uit de buurt en meandert met vibrerende zang op de tonen van  elektrische piano naar de overkant. The Water past ook helemaal in het thema en de zoektocht naar het spirituele en wordt verwerkt in een zacht, op gitaargolven kabbelend duet.

Taubman blijft niet altijd binnen het afgebakende territorium van de gospelbelt, met  een organisch mengsel van folk en jazzy tonen verkent ze  bij momenten meer seculiere paden Hoewel in Darkness Before The Dawn hangt een waas van mysterie en zucht naar verlossing  er schemert zelfs hoop voor een uitweg uit de knagende eenzaamheid door in Lamb To The Slaughter.

De titeltrack, een terugkeer naar het leven in de thuishaven en de zwoele southernsoul van het wat onderkoelde Silver Linings en Come To Me voeren je mee. Met haar bijzondere, niet altijd loepzuiver klinkend stemtimbre in de hogere regionen neemt Lara Taubman je mee in haar leefwereld. De wat ijle zang wordt geflankeerd door fraai akoestisch snarenspel in het dromerige Grace dat een fijn hoopvol luisteralbum afsluit.