Een handvol langspelers toonden al eerder de eigenzinnige muzikale koers van deze uit Pennsylvania afkomstige singersongwriter die in Brooklyn een avontuurlijke muzikale trip opstartte. Zijn akoestische benadering herinnert aan de trans-Atlantische voorgangers in het folkgenre en grijpt terug naar nvloeden van bluegrass en andere traditionele stijlen maar vertoont daarbij onmiskenbare sardonisch trekjes. Bovendien weet Langhorne met zijn volwaardige begeleidingsband een gevarieerd muzikaal spectrum te bestrijken in een vitale uitwerking.

Met Lost At Last Vol.1. wordt eindelijk een lang gekoesterde droom voor een meer ruraal sterk bij het Americana verleden aansluitend werkstuk verwezenlijkt. De opnamesessies werden gespreid over een halfjaar en kwamen in Los Angeles, New Orleans en het New Yorkse Catskillgebergte tot stand. Samen met zijn muzikale familie met drummer en co-producer Malachi DeLorenzo en multi-instrumentalist Casey Wayne McAllister pendelt Langhorne Slim, die zelf op gitaar en piano tokkelt, van stemmige backporch songs naar een veredeld busker repertoire, onveranderlijk in een wonderlijke en ingetogen fragiele sfeer.

Vanaf de begintonen worden we al op het verkeerde been gezet “Life is confusing and people are insane” zingt Langhorne samen met  Casy Jane, geen agressief statement maar een milde  vaststelling in een op viooltonen fladderende folksong. Het eveneens in duet gebrachte Old Things blijft in de folkhoek hangen. In de pianoballade House Of My Soul herinnert het wat overslaande zangtimbre enigszins aan Steve Forbert, de blazerssectie is duidelijk van New Orleans signatuur. De zang in het weemoedige, op accordeonklanken huppelende Ocean City en Private Property doen sterk aan Paul Simon denken.

Na Money Roadhsuffle een frivool instrumentaaltje op barrelhouse piano raakt Langhorne de gevoelige snaar met een ontroerende slijper “you could break my bones, my heart, but you’ll never break me”, horen we in een sterk emotioneel geladen Never Break.

Een track verder bezingt hij in de onbekommerd over een bluebird in de bayous van Louisiana en bezorgt een ‘alligator girl’ hem de blues op fraaie elektrische akkoorden. Funny Feelin’ is opgedragen aan Junior Kimbrough en Ted Hawkins en dat is duidelijk hoorbaar in de ode aan de betreurde blueslui. De ballade Lost This Time komt Langhorn dicht in de buurt van het poëtische werk van Cat Stevens. Het is die  voortdurende spanning tussen vreugde en verdriet die hier meesterlijk uitgespeeld wordt. “I want to be a better man”zucht Langhorne in de afsluiter, als troubadour is hij in ieder geval al beter dan ooit. Het wordt uitkijken naar het vervolg en de concerten tijdens de weekendtournee.

Tracklisting Lost At Last Vol.1:

1. Life Is Confusing
2. Old Things
3. House Of My Soul
4. Ocean City
5. Private Property
6. Money Road Shuffle
7. Never Break
8. Bluebird
9. Alligator Girl
10. Funny Feelin’
11. Zombie
12. Lost This Time
13. Better Man