×

Recensie

Pop

22 maart 2021

Lana Del Rey

Chemtrails over the Country Club

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Interscope

Chemtrails over the Country Club Lizzy Grant Pop 4 Lana Del Rey – Chemtrails over the Country Club Written in Music https://writteninmusic.com

Wie had ooit gedacht dat dit schuchtere meisje tot een van de smaakmakers van de laatste jaren zou uitgroeien. Na de als Lizzy Grant gemaakte valse start, scoort ze geheel tegen verwachtingen in met Video Games een wereldhit. Net iets meer dan een eendagsvlieg, getuige het Born To Die succes, het titelstuk van haar tweede album. Live straalt ze doodsangsten uit. Niet geheel stem zuiver worstelt ze zich door de optredens heen. Haar datingsafspraken met bad guy Axl Rose werken ook al niet in het voordeel, maar ze blijkt een blijvertje. Stabiel naast de grote spelspelers totdat ze anderhalf jaar geleden met Norman Fucking Rockwell! de een na de andere award binnen haalt. Is het allemaal zo anders dan het Honeymoon en Lust For Life geluid? Integendeel, maar blijkbaar past ze juist nu perfect tussen al die andere succesvolle zangeressen.

Chemtrails over the Country Club is haar zevende studioplaat. Totaal in balans staat Lana bijna onherkenbaar tussen haar vriendinnen op de albumhoes. One of the guys, maar dan de damesvariant. Ontspannen goedlachse vrouwen die kracht en zelfverzekerdheid uitstralen. Schijt aan het #Me Too vraagstuk. Door de Joni Mitchell song For Free te coveren is het duidelijk wat Lana Del Rey als volgende doel wil bereiken. In een adem met de toonaangevende singer-songwriters genoemd worden die het muziekklimaat voor altijd hebben veranderd, en eerlijk gezegd passen de lyrics van Joni Mitchell voortreffelijk tussen de overige teksten. De uitvoering van Lana Del Rey heeft het verleidelijke van een Tori Amos pianoballad, waarbij ze door Zella Day en Weyes Blood wordt bijgestaan. Het valt op dat dit instrument haar steeds beter ligt, wat ook uit die prachtige ochtendglorie opener White Dress blijkt.

Grote verwachtingen dus. Niet alleen voor de nieuwsgierige luisteraar, maar vooral ook voor haarzelf. Een onmogelijke opgave waarmee ze zichzelf wel erg waardig inschat. Is haar verlegenheid dan toch een ingecalculeerd opgezet plan om nu daadwerkelijk die uitgezette Norman Fucking Rockwell! lijn te vervolgen. Logisch dus dat ze weer met Jack Antonoff aan de slag gaat die ondertussen als de vrouwenproducer van dit moment bekend staat. Op eenzame hoogte kijkt ze glimlachend toe hoe de wereld voor altijd kruipend diva Lana Del Rey bemindt en op een voetstuk plaatst. Met haar beeldige uitstraling lijkt dit gewoon een haalbaar streven, maar hoe komt Chemtrails over the Country Club nou eigenlijk daadwerkelijk over?

Het is niet geheel toevallig dat een van de nummers de titel Wild at Heart draagt. Het is overduidelijk dat ze ook nu weer een surrealistisch David Lynch film noir sfeertje wil oproepen. Vrijgevochten als het Thelma & Louise duo, maar dan in een enkele persoon. De femme fatale die nog steeds voor de verkeerde mannen valt en hier de nodige inspiratie uit put. Ze leeft in die romantische James Dean en Marilyn Monroe zwartwit wereld. Decadente idolen die noodlottig aan een einde komen met het karakteriserende Hollywood Sign als enige betrouwbare vriend. Op commercieel gebied sluit het op True Blue van Madonna aan, die op deze plaat voor de eerste keer die status als tieneridool ontvlucht om de serieuze kant van zichzelf te etaleren. Die drang naar het jaren vijftig sterrendom waarbij de verwijzingen in het imago, teksten, songtitels en videoclips zichtbaar zijnd.

Dat de jaren van roem opbreken blijkt wel uit het verlangen naar het leven van een hardwerkend serveerster wat ze zichzelf op White Dress inbeeldt. Jong en aantrekkelijk, de klanten verleidend. Hunkerend naar een stabiele doodnormale gezinssituatie. Ergens blijft ze dat jonge naïeve meisje die tot de conclusie komt dat ze het ultieme geluk nog steeds niet gevonden heeft. Liefdesverdriet, De Amerikaanse Droom, met hier en daar een Bijbelse verwijzing. Nog steeds overheerst die melancholische inslag, desperate wanhoop, de onvrede en het verdriet. De Lana Del Rey popfolk komt ondertussen als een uitgekauwde formule over, maar het zijn daadwerkelijk de trieste emoties waarmee ze worstelt. Omdat ze het verbaal voortreffelijk draagt, houdt ze de instrumentatie nog steeds intiem en klein. Subtiele voorbij marcherende drums luiden het Chemtrails over the Country Club titelstuk uit. Laag gestemd kampvuurgitaarspel en soulvolle elektrische akkoorden geven aan die verbale hoge uithalen bij Not All Who Wander Are Lost tegengas.

Chemtrails over the Country Club is een verdomd goede popplaat. Net wat romantischer weer als eerder werk en Lana Del Rey gaat inderdaad op elke nieuwe plaat beter zingen. Die kwetsbaarheid die haar in het begin van haar carrière zo uniek maakt is verdwenen. Deze kunststof marketingtruc is ondertussen allang uitgewerkt, waardoor ze het volledig op eigen kracht moet doen. Ze flikt het gewoon, en daarom hou ik zo veel van Lana Del Rey. Vergeet niet dat die druk zo enorm zwaar weegt, want er is een gigantisch verschil tussen een doordacht plan in je hoofd hebben en deze tot uitvoering brengen. Nergens betrap je haar meer op een misstap, het zijn allemaal liedjes om verliefd op te worden.



  1. White Dress
  2. Chemtrails over the Country Club
  3. Tulsa Jesus Freak
  4. Let Me Love You Like a Woman
  5. Wild at Heart
  6. Dark but Just a Game
  7. Not All Who Wander Are Lost
  8. Yosemite
  9. Breaking Up Slowly
  10. Dance Till We Die
  11. For Free