Lambrini Girls
Who Let the Dogs Out

Het Britse punkduo Lambrini Girls gooit er meteen bij de start al een giftige dosis energie tegenaan. Onderwijl worden pratend, rappend en schreeuwend de lyrics over ons als luisteraar uitgestort. Of eigenlijk: de hele wereld mag het weten! Zelf noemen ze riot grrrl band Bikini Kill als grootste invloed. Die zelfbewust nijdige, feministische inslag valt zeker niet te ontkennen. Muzikaal kun je daar zonder aarzelen ook nog de onbezonnen gekte van Australiërs Amyl and the Sniffers aan toevoegen. Maar er zijn toch zoveel van dit soort bandjes momenteel? Ja, de vraag is dan ook of de act genoeg doet om de platgetreden paden te vermijden?
Debuutalbum Who Let the Dogs Out is geproduceerd in samenwerking met Gilla Band-lid Daniel Fox en dat bleek een goeie zet. Dit betekent namelijk dat verrassend opduikende flinke noise-injecties klinken als een klok. Luister maar eens hoe veel distortion er op de basgitaar zit in tracks als Bad Ape of Love. Spastisch bewegelijke gitaren vol feedback zijn te horen in onder andere You’re Not From Around Here. Juist die incidentele hang naar noiserock geeft de tracks een eigen smoel. Ook de combinatie van reggaeton en surf in Filthy Rich Nepo Baby en de electropunk van ironisch cheerleader anthem Cuntology 101 klinken lekker anders.
Je bent geen riot grrrl act zonder een boodschap natuurlijk en deze zijn er luid en duidelijk: machtsverhoudingen en seksuele ongemakkelijkheid op de werkvloer domineren Company Culture en in Big Dick Energy krijgt het opdringere, op seks beluste ego van de man er goed van langs. Maar persoonlijker wordt het ook als lichamelijke eigenwaarde en body shaming in relatie tot eten worden belicht op Nothing Tastes As Good As It Feels.
Een duidelijke boodschap gekoppeld aan de hang naar bassige, tegendraadse noiserock zijn op dit debuut de redding van Lambrini Girls. Ze klinken nu nog net eigenzinnig genoeg om interessant te blijven. Het is dan ook te hopen dat juist die aspecten van hun sound lekker worden uitgewerkt op een eventueel vervolgalbum. Zodat de gelijkenissen met genre-genoten veel minder gaan opvallen. Voor nu: hard draaien!
