Met Myotis laat Anthony Laguerre ons vorig jaar al met zijn onvoorspelbare staaltjes geluidsterreur kennis maken. Onheilspellend vervolgt hij die ingeslagen weg met een brok aan DnT ellende welke net zo lastig te schikken valt. Het is allemaal nog gestoorder, nu zijn metgezel Jerome Noetinger er nog onverklaarbare klanken aan toevoegt. Twee maniakale genieën die zichzelf tot het uiterste drijven. Als 48 uur eenzame opsluiting al zoveel waanzin oplevert, mag je van geluk spreken dat ze er geen maand voor uitgetrokken hebben.

Laguerre leeft zichzelf helemaal in het slagvuurwerk uit welke zo in een uit de hand lopende Nieuwjaarsnacht te plaatsen is. Noetinger balanceert ergens op het schemerige Industrial en avant-garde grensgebied. Met de mix van dreigende rust en ingecalculeerde noise zetten ze een unieke sound neer. De eerste luisterbeurt is een ware marteling en stelt het gehoor op de proef, terwijl je vervolgens in de spannende abstracte verhaallijnen van een letterlijk sprakeloos geheel meegezogen wordt. Bij het opbouwende Vespertilion kat en muis spel jaagt Laguerre met logge slagen en roffels Noetinger uit zijn schuilplaats. Een introductie gevolgt door de ontlading van een geluidsgoeroe die er de meest onnavolgbare klankenbrij aan toevoegt. Al piepend, jankend en blaffend ontwaakt het mechanische beest in de elektronica welke zich tegen ophitsende drumpartijen verzet. Als een opgevoerde sirene werkt Éveil naar een migraine toe.

De schijnkalmte van Étage en Panne laat ondergronds Frisson Furtif tot uitbarsting komen. Steeds kwaadaardiger neemt de duivelse ambient je in een diep onaards krachtspel tussen twee grootheden mee waarbij er niks gespaard blijft. Le Lendemain de la Veille à l’Ouest heeft nog enigszins te ordenen passages. In de verte klinkt nog iets door wat tot monnikenzang te herleiden is en de slopende beats kunnen de basis voor een drillende hiphop track vormen. Maar al snel is het totale overzicht vervlakt tot een doorzeurende drone die met afstraffende weergaloze dreunen doorbroken wordt.

Zonder woorden is het een kakofonie aan verbannen geluiden met het tegen exorcisme aanliggende Masse Le Fer Du Son als indrukwekkend hoogtepunt. Reveil is de genadeklap, de afslachting van het lawaai als een hulpeloos wezen. Ik heb mijzelf nog nooit zo triomfantelijk door een slapeloze nachtmerrie heen gewerkt. Een unieke belevenis.