Lael Neale ziet het nut er niet van in om tijdens de pandemie in het overbevolkte Los Angeles de vrijheid beperkende maatregelen af te wachten. Gewapend met haar speelgoed keyboards en gitaar ontvlucht ze de dreigende rumoerige tijd en klopt ze bij haar ouders op het platteland van Virginia aan. Nou die rustieke goegemeente krijgt een verschrikte dreun te verwerken als de muzikant daar haar prullaria weer inplugt en veel sneller dan gepland aan de Acquainted with Night opvolger werkt. Sterker nog, deze plaat ziet dan nog niet eens het licht, maar wacht geduldig op de schappen af, tot de corona crisis achter de rug is. Thank God I’m a Country Girl.

En dan heb je opeens twee kant en klaar albums, die nog niemand gehoord heeft, en loop je jezelf te hard voorbij. Vooruit, het in 2019 afgeronde Acquainted with Night verschijnt dus in februari 2021. Heel veel is er niet aan de hand, Star Eaters Delight komt pas twee jaar later uit. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Lael Neale bezit nu in ieder geval meer dan genoeg materiaal om zich de komende tijd live mee te presenteren. Zeker als je daar het in 2015 verschenen I’ll Be Your Man debuut bij optelt, al is Lael Neale daar nog een echte country folky en ligt haar interesse nog niet zozeer in de meer elektronische hoek. Ik betwijfel of ze nog zin heeft om die roots songs te spelen. Kijk anderzijds eens hoe Taylor Swift en Angel Olsen schaamteloos van de hak op de tak springen, daar stoort zich verder toch ook niemand aan?

Star Eaters Delight, daar hebben we het nu dus over. Lael Neale roept in ieder geval een identiek oud geluid op. Technisch slaagt ze hier echter gedeeltelijk in, dat ligt niet zozeer aan de muzikale omlijsting, daar is niks mis mee. Alleen klinkt haar zang schel en veel te hard op de voorgrond. Bij een sensuele warme stem pakt dit mooi uit, maar Lael Neale is in die kinderlijke voordracht net te beperkt. Daar valt in de toekomst in ieder geval genoeg winst uit te behalen. Het geslaagde lo-fi principe gaat niet altijd op. Soms zit ze maar een fractie bij Lana Del Rey vandaan, maar die fractie maakt wel het wezenlijke verschil. Na de nodige name dropping nu maar weer terecht aandacht voor Lael Neale, want dat verdient ze zeker, toch kan ik het niet laten om mij hier verder schuldig aan te maken. Ze is in ieder geval een prachtige beeldende verschijnsel, met de identieke jaren zestig zuchtmeisje looks, gecombineerd met de girl next door attitude.

I Am the River combineert rebelse Patti Smith brutaliteit met rommelige The Strokes punkgitaarakkoorden, Duitse futuristische digitale snelwegen krautrock en verstikkende Joy Division doem, toch geeft Lael Neale hier een verfrissende eigen draai aan. Nee, een eigen geluid heeft ze dus nog niet volledig ontwikkelt, en daar mag ze ondertussen wel wat meer in investeren. Ik heb dan ook nog steeds mijn twijfel of Sub Pop wel het geschikte platenlabel voor haar is, maar goed dat is mijn mening. I Am the River, zeker, maar wel eentje die ver buiten de oevers treedt. Het kerkelijke gospel intro van If I Had No Wings is net te gemaakt, en werkt niet echt ergens naar toe. Een high school musical song met een licht twinkelende gitaar wending. Faster Than the Medicine grijpt weer naar die postpunk terug, en ondanks dat deze muzikale omlijsting mij het meeste aanspreekt, past de lichtgewicht stem van Lael Neale hier het minste bij.

Het psychedelische trippende In Verona heeft een heerlijke laat sixties vibe, al wekt het bij mij wel de indruk dat ze Vaticaanstad met Verona verward. Och, voor veel Amerikanen liggen Amsterdam en Brussel in Denemarken, en hoe ver rijkt onze kennis van de Verenigde Staten? Ik denk dat ik er niet veel beter vanaf kom, maar een beetje voorbereidend werk is als singer-songwriter dan niet zo verkeerd. Must Be Tears maakt voorzichtig van orkestrale depri strijkers gebruik, en begint als een prachtige ode aan de muziekbeleving. Vervolgens verliest Lael Neale zich in haar emoties wat een onnavolgbare voortzetting oplevert.

In het schattige No Holds Barred ligt nog ergens de country bezieling van haar I’ll Be Your Man eersteling verborgen, al krijgt deze wel een integere postpunk metamorfose en getuigt nogmaals dat Lael Neale weldegelijk in staat is om pakkende popdeuntjes te schrijven. Nogmaals, daar ligt het dus niet aan. Stiekem is Return to Me Now een prachtsong, met de nodige liefdesverdriet perikelen, heeft pianoballad Lead Me Blind de vertroetelende lo-fi intimiteit en toch bezit Star Eaters Delight ondanks genoeg schoonheden ook iets wat mij niet helemaal bevalt. Het voelt net niet oprecht genoeg aan.