Lady Lamb
Even in the Tremor
Aly Spaltro is al een tijdje onder de artiestennaam Lady Lamb actief. Voorheen stond daar nog netjes the Beekeeper achter vermeld, maar op de laatste plaat heeft ze zich van de bezige bijtjes losgekoppeld. De uit het Amerikaanse Maine afkomstige singer-songwriter trakteert de muziekliefhebber op een elftal aan prima popliedjes. Ondanks dat Aly het merendeel van de muzikale omlijsting zelf op gitaar, keyboard en percussie verzorgd heeft ze hierbij hulp van andere muzikanten gekregen. Met de veelzijdige Benjamin Lazar Davis op bas, piano en meletron, drummer Jeremy Gustin, Emily Hope Price op cello, Emily Jane Price op viool en de pedal steel gitaar van Ben Lester staat er een volwaardige band achter haar, welke wel degelijk veel toevoegt. Even in the Tremor is haar vierde plaat, en laat weer een ander geluid dan op het smaakvolle als EP uitgebrachte Tender Warriors Club horen.
Lady Lamp is een verhalenverteller die je in het leven meeneemt. Dat ze al langer actief is merk je duidelijk in haar teksten. Deze gaan een stuk verder dan het puberale liefdesverdriet en de strijd met het ongewild volwassen worden. Liedjes die niet letterlijk uit een gesloten dagboek zijn overgenomen. De aangename kronkelende vocalen praten zich al half croonend door het eighties gerichte synthesizer klankbord van Little Flaws heen, welke een verslag opsomt van een gesetteld stel dat onbewust in de sleur van een standaard relatie beland is. Tussen de romantiek door is het een planbaar leventje geworden. Met lichte paniek vervolg je aarzelend de luisterbeurt. De teksten doorbladerend concludeer ik dat Aly Spaltro haar levensvreugde in het geloof heeft hervonden. Staat de Heer het toes dat de gitaar explosief knalt, en dat hier overheen de hysterische zang van Lady Lamb domineert?
Die toestemming krijgt ze in het Untitled Soul souluitstapje. Deze openbaring is bijna hemels, het vertrouwen is gelukkig terug. Muzikaal vlamt ze nog steeds, met gemak gooit ze er bij Strange Maneuvers een flinke dosis cyberpunk doorheen. Die invloed hoor je tevens in de seventies soul retro kitsch mix van Oh My Violence terug. Hierin vind ze nog steeds genoeg uitdaging. De luistersongs boeien ook genoeg. Het volume gaat in het orkestrale Without a Name fors omhoog, wat een soortgelijk krachtigheid als in haar oudere gitaarliedjes oproept. Ook als ze vocaal op het hardere Prayer of Love los gaat is een waar genot. Even in the Tremor getuigd weer volgens verwachtingen. Nu alleen nog in de toekomst wat gemeende drama inbrengen, dit beheerst ze namelijk wel, hoorbaar in de melancholische triphop van July Was Mundane.