Het zou een mooie herfstavond worden. Faith No More spelende in De Rijnhal te Arnhem met L7 in het voorprogramma. Helaas komen de dames op het laatste moment niet opdagen, waardoor Napalm Death op 21 november 1992 hun plek in neemt. Ongelofelijk dat dit alweer bijna dertig jaar geleden is. Net twee jaar eerder komt Smell the Magic op de markt, wat nu met de 30th Anniversary Editie van deze underground rock klassieker gevierd wordt. Smell the Magic is geen Nevermind, Ten of Siamese Dream. Die zitten hoe dan ook stukken sterker in elkaar. Toch moet je L7 niet onderschatten. Ze staan aan de basis van de Riot grrrl movement en ze zijn tevens de organisatoren van de Rock for Choice concerten waarbij het abortusrechten vraagstuk centraal staat.

Geen bonustracks, gewoon de negen nummers in een strakkere mix. Niks meer, en niks minder. L7 staat net als hun mannelijke collega’s aan de oorsprong van de grungebeweging, alleen wordt er dan nog onderscheid gemaakt door ze in een apart hokje onder te brengen. Door de gemeende boosheid en schreeuwerige agressiviteit worden ze ook nog als lastige feministen betiteld. Zo’n kromme beredenering waarvan men gelukkig nu steeds meer van terugkomt, al is daar wel #MeToo voor nodig. Een goedmakertje tegenover de gitaarbands die in dezelfde periode in de spotlight staan. Na het loeiharde L7 punkdebuut wordt er op Smells the Magic naar een meer melodieus geluid overgeschakeld.

Shove benadrukt nogmaals de onderdrukte positie in de muziek business. Een vies smerig wereldje met konten knijpende platenbazen. Uiteraard wordt deze direct al als eerste single gelanceerd, waarmee ze gelijk bij andere gelijkgezinde muzikanten en de alsmaar doorgroeiende vrouwelijke volgelingen respect afdwingen. Shove staat voor verandering en bewustwording, en valt hierdoor in dezelfde categorie als Smells Like Teen Spirit te plaatsen. Door met een Jimi Hendrix-achtig intro om zich heen te schoppen, wordt er naar de opschudding gelinkt die zijn protestversie van Star-Spangled Banner oproept. Ook hier vormt onderdrukking de leidraad. L7 bewandelt de psychedelische hardrock kant, waardoor de boodschap nog dreigender overkomt.

Het harde destructieve Death Wish verlangt naar de voortijdige dood. Een uitzichtloos toekomstbeeld waaraan later verschillende rockiconen uit dezelfde (drugs)generatie ten onder gaan. Een vooruitziende realistische blik die frontaal uit de strot van Donita Sparks een weg naar buiten vind.

Het demonische Broomstick gaat nog een duistere stap verder en zit met nodige zelfspot tegen het duivelse occultisme aan. Haastige Packin’ a Rod basakkoorden geven het een opgefokte lading, waarmee Jennifer Finch zich in het rijtje tussen de dominante vrouwelijke bassisten schaart, die zo overheersend in de jaren negentig aanwezig zijn. Het muzikale orgasme wordt echter tot het einde bewaard. American Society is een kritische verzet song die zich richt tegen de opgelegde Amerikaanse Droom. Smell the Magic is vanwege de onderdrukte groeperingen visie en de machtspositie van de man een plaat die zo in 2020 te plaatsen is. Terecht dus dat er nu zoveel aandacht aan besteed wordt.