Wat een heerlijke plaat is The City Of Bootmakers van L.A. (Lookman Adekunle) Salami toch. De opvolger van Dancing With Bad Grammar mag er méér dan zijn. De Britse songschrijver Salami put wederom inspiratie uit de brede muzieksector met uiteenlopende inspiraties als The Beatles, Dylan en Bowie en slaagt erin om dat alles te smokkelen naar een plaat met een heel eigen smoelwerk.

Was het debuut nog net iets teveel opgehangen aan poëtische folk, dan hoor je op dit album hoe Salami zijn muzikale koers verruimt. Pop, folk, rock, blues, het zit er allemaal in, zij het enorm goed gedoseerd binnen het uurtje speeltijd dat Salami voorziet. De Brit benadrukt sterk de enorme rol en invloed van de muziekgeschiedenis, om er met de meest essentiële brokstukken een eigen iets van te brouwen. Zo hoor je op The City Of Bootmakers vrijwel continu echo’s van andere erg uiteenlopende artiesten en bands. Doet het ertoe? Ja en neen. Ja, in die zin dat Salami best weet wat de ijkpunten zijn, de schaduw van Dylan hangt bijvoorbeeld sterk rond het album (het toffe Brick Lane verwijst klankmatig – die geile orgeltjes – naar Dylan’s I Want You). Neen, in die zin dat Salami vooral een eigen stem en sound biedt.

Dit The City Of Bootmakers album laat zich overigens niet zo gemakkelijk doorgronden, wat ons voor hem inneemt. Hij maakt het zichzelf zeker niet gemakkelijk : wie een jachtige, opgejaagde song als Terrorism (The IS Crisis) uitbrengt, wéét dat hij zich in moeilijk vaarwater begeeft. Daar staat tegenover dat hij zijn artistieke onafhankelijkheid er net mee in de verf zet. Goed zo.

Het album vangt aan met een korte intro, waarin hij nog even verwijst naar het debuut. Volgt: een ronduit héérlijk zomers prikkelende single als Generation L(ost), een song die voormalige Libertine Pete Doherty uit jaloezie terug aan de naald zou kunnen brengen. Wat een anthem voor de jeugd, wat een song. En zo heeft hij er nog wel een paar op dit album, zij het deels wat rond andere thema’s geweven, zoals onder meer onder de situatie in zijn thuisland (England Is Unwell), maar evengoed ook wetenschap en boeddhisme (het wat naar de hemelse pop van Blur neigend Science + Buddhism = A Reality You Can Know).

In het eerste luik is er een sterk buitenwaarts gerichte perspectief (bijvoorbeeld het slaapdronken I’ll Tell You dat ook klinkt alsof een vriend je in de kroeg wat levenswijsheden aan de hand doet), in het tweede – zo vanaf A Man; A Man Without Warning (Certified) veranderen Salami & co dat en komen er meer door akoestische gitaren ondersteunde composities. Dat neemt niet weg dat dit album een resem prachtsongs bevat, zoals onder meer het pakkende The Talisman On The Age Of Glass waarin Salami’s vocal alle aandacht naar zich toetrekt. Naar de finale toe vallen ook het weldadige What Is This en het aandoenlijke Jean Is Gone (als bonus track) op, die nog meer enthousiasme opwekken.

Goede songschrijver, die Salami, maar ook zijn backing band – The Bootmakers – levert haar duit in het zakje. Dat alles maakt van ‘The City Of Bootmakers’ een verpletterend, levenslustig album dat we maar al te graag tippen. Verder is het leuk puzzelen met het artwork waar afbeeldingen te vinden zijn van onder meer Columbo, Robert Johnson, The Kinks, Leadbelly, White Stripes, Hendrix,.. . Voor de slechte verstaanders: topplaat.

Wat zit u hier eigenlijk nog te lezen ? U moest al naar de platenwinkel, uw lokale record dealer, aan het rennen zijn om dit album te bemachtigen.