Dat Sub Pop het imago van leverancier van zompige en smerige gitaarrock is ontgroeid is een feit. Toch blijven velen het label associëren met de in de jaren negentig opbloeiende grunge scene. Terecht, omdat er in die periode zoveel baanbrekend werk op het label verschijnt. De grote successen komen echter nadat de gitaarbands bij andere labels zijn ondergebracht, al blijft de vraag naar de eerdere opnames natuurlijk groeien.

De uit Portland afkomstige Kyle Craft maakt heerlijke rockmuziek, maar zijn basis gaat net een stap verder terug dan die van de grunge pioniers. Verwacht geen jaren zeventig georiënteerde hardrock, de roots liggen in de andere hoek. Met de nodige wat verwijfd gezongen glamrock en stevige soultracks die doordrenkt zijn met een vleugje psychedelica waagt hij zich in een niet totaal leeg geroofd werkveld. Met Showboat Honey zet hij een verfijnde lijn voort die nog steviger zijn positie als hedendaagse excentrieke singer-songwriter bepaald. Geen radicale switch ten opzichte van voorgangers Dolls of Highland en Full Circle Nightmare. Die sound is zijn handelsmerk, waar hij trouw aan blijft. Het is net een tikkeltje stoerder en gewaagder.

Showboat Honey is een compact muzikaal tijdverslag van de roerige jaren zeventig. De funky aftrap door bassist Billy Slater in Broken Mirror Pose belooft al veel goeds. Omgeven door een psychedelisch vliegend klanktapijt, laat je jezelf terugvoeren naar het India van omstreeks 1970. Het beeld van medicatie goeroes, Afghaanse jassen en heel veel LSD. Trippend neemt de reisleider je in het al even geestverruimende O! Lucky Hand bij de hand, om vervolgens een flinke stap vooruit te maken naar het stevig rockende 2 Ugly 4 NY. Alsof gitarist Jeremy Kale samen met Keith Richard flink van de genotsmiddelen in de kelders van de Franse Nellcôte villa gesnoept heeft, tijdens het opnameproces van Exile on Main St. Waar al jammend als vriendendienst deze song als einderesultaat gevormd wordt. Dat Kyle Craft zich buiten de vete houdt wie er nu beter zijn, The Stones of The Beatles weerlegt hij nogmaals in het sterk naar de laatste neigende Johnny (Free & Easy).

Het folky Blackhole / Joyride pianospel is de toegangspoort naar de retro glamrock die vervolgens prominent aanwezig zal zijn in afsluiter She’s Lily Riptide, waar Kevin Clark als een dolle op de piano tekeer gaat. De opbouw is niet beschamend platvloers. Het laat horen dat dit genre meer inhoud heeft dan het imago van dikgevreten Elvis imitators in te strakke glitterpakjes, die zichzelf op plateauzolen voortbewegen. Een soultempel opent zich om tot bezinning te komen met het hemelse Bed of Needles #2.

Kyle Craft overschrijdt grenzen. Dit bewijst hij in de soul pastiche Deathwish Blue. Deze tegen het wansmaak aan leunende tranentrekker song bevindt zich net nog aan de acceptabele scheidingslijn tussen goed en heel fout, wat dus absoluut kenmerkend is voor deze periode. Muziek die direct binnenkomt maar ook het sentimentele oproept. Het korte Blood in the Water geldt als intro voor de compact kleine Buzzkill Caterwaul rockopera met heerlijke solerende uithalen van Jeremy Kale, die zijn rol vervolgens ook in Sunday Driver opeist. Waarbij Haven Mutlz zich niet laat opjagen, en ontspannen het ritme aangeeft. Absoluut een zeer goede ambitieuze plaat van een vrijgevochten zanger, die op Showboat Honeydoor gepassioneerde huurmuzikanten met een voorliefde voor de rocking seventies.