Ky
Power is the Pharmacy
Ky is het nieuwe soloproject van de uit Montreal, Canada afkomstige Ky Brooks. Die kun je vooral kennen van experimentele noiserockbands Lungbutter en Femmagots. Al is solo niet helemaal waar, want hulp is er van een hele backingsband, waarvan Matt Ball uit dronerock band Big Brave ongetwijfeld de bekendste is. Een deel van de opgenomen tracks op Power is the Pharmacy waren bedoeld voor het nieuwe album van Lungbutter. Tot het noodlot toesloeg voor bandlid en –vriendin Joni Sadler en zij plots overleed aan een hersenaneurysma.
Logischerwijs gaat dit album dan ook grotendeels over de dood en rouwverwerking voor Brooks. Iets wat tekstueel niet altijd goed naar voren komt, behalve in All the Sad & Loving People en de jazzy afsluiter waar een gevoel van berusting duidelijk voelbaar is. Het is sowieso een album geworden wat zich beter in sfeer en emotie laat omschrijven. Zo worden de ambient en triphopinvloeden bij de twee openingstracks nog onbehaaglijker gemaakt doordat Brooks met allerlei vocale effecten aan de haal gaat. Het is al sinds Flipper zijn Generic album geleden dat stemvervorming zo beklemmend klonk. Door minimale, mantra-achtige voordracht en abstracte gedichten zijn pijn, verdriet en de dood wellicht niet altijd concreet. Maar voelen doe je het zeker wel. Paniek is er bij The Dancer, met gitaarfeedback doordrenkte electrofunk. Swingend, maar je voelt dat de danser in kwestie liever niet aanwezig was geweest op het feestje. Liever danste hij alleen en in alle vrijheid. Zonder claustrofobie!
Pakweg de eerste helft van dit album leunt meer op experimentele electronic: field recordings, ambient, noise en triphop komen allemaal voorbij. Juist daar is het onbehaaglijke gevoel het sterkst. Op tracks als Dragons en Elvin Silverware komt opeens een stads no-wave / noiserock gevoel naar voren. Iets wat door de Laurie Anderson en Lydia Lunch vibes in de vocalen altijd al hoorbaar was. Maar met het naar de achtergrond verdwijnen van de electronic en een grote hoofdrol voor saxofoon is die link veel duidelijker gelegd. Waren ze bedoeld voor dat Lungbutter album? Hier vallen ze namelijk een beetje uit de toon. Heerlijk onstuimige rock en noise, maar zo intens als eerder op het album voelt het niet.
Zo is Power is the Pharmacy vooral op de eerste helft een intens onbehaaglijk album geworden. Willen we dit wel horen, mogen we dit wel horen. Of moeten we dit horen? Dat zijn zomaar eens wat gedachtes die door je hoofd kunnen spoken. Maakt het een wel erg bijzondere luister-trip.