Als The War On Drugs de succesvolle opmars naar het grote publiek bereikt is Kurt Vile al geruime tijd geen bandlid meer. Dat men nog steeds die link legt is allemaal zo begrijpelijk, de geest van Kurt Vile waakt nog steeds dienend over het The War On Drugs geluid. Zijn cruciale in psychedelica doordrenkte gitaarspel is dan wel gewaagder dan die langgerekte huidige panoramavelden.

De voorliefde van jaren tachtig Fleetwood Mac werk en Bruce Springsteen songstructuren spelen nog steeds bij Kurt Vile een essentiële songbelevingsrol. Zo overtuigend zelfs dat hij de fase van schaamteloos jatten achter zich gelaten heeft en nu stoutmoedig na het bewerkte Downbound Train opnieuw daadwerkelijk aan een Bruce Springsteen cover waagt. Wages of Sin staat oorspronkelijk op de Tracks box en is restmateriaal uit zijn Nebraska periode, en al eerder door Damien Jurado op plaat gezet.

Het verhalende levendige van Bruce Springsteen krijgt een heldere dromerige, spirituele injectie toegediend, en overschrijdt nog sterker die verlokkende hoofdzonden grenzen. Songsmit Kurt Vile werpt zijn handen in het vuur om deze pas later ontdekte klassieker tot een scherpe druggy song te hersmeden. Betaalde liefde in schemerige hotelkamers, bij Bruce Springsteen met een onderliggend schuldgevoel, bij Kurt Vile met die avontuurlijke angst om betrapt te worden. En daarin verschilt Kurt Vile ook met het wat veilig ingestelde geniale The War On Drugs, het is net wat gewaagd stouter, menselijker zelfs. Stiekem is deze stevige gedurfde bewerking wel het absolute hoogtepunt van (watch my moves).

(watch my moves) heeft een twijfelachtig folky lo-fi demo begin. Goin on a Plane Today is eenvoudig qua opzet, bijna bewust gekozen kinderlijk. De dronken bas strompelt de kamer binnen om vervolgens door de overheersende blazers omver geblazen te worden. Dit is ook Kurt Vile, de schoonheid weggestopt in klein gehouden knullige speelse probeerseltjes. Vals gestemde gitaren, een voorgeprogrammeerde Bossanova beat, misschien net een tikkeltje te opzichtig gemaakt. Flyin (Like a Fast Train) in slow motion. Een progressieve track met een conservatief startpunt, allemaal leuk maar uiteindelijk verlang je toch naar wat meer diepgang en complexiteit.

Die lagen hoor je zeker in het prachtige opeengestapelde Palace of OKV in Reverse terug. Misvormde gitaarsamplers vormen hierbij de basis, waaroverheen storyteller Kurt Vile al voorzichtig een houtskool landschap schept. Het echte inkleuren begint pas bij het ruim zeven minuten durende Like Exploding Stones. Schreeuwende gitaarlijnen, de in effecten verzuipende tenorsax van James Stewart, licht oor suizende disco en een eclips aan trippende verlichtende Krautrock lichtstralen. Eeuwige kampvuurvlammen in berustende paarse aura’s transformerend. Van diezelfde onder de Melkweg klasse is de Stuffed Leopard sterrenhemel, de opzienbarende afsluiter van (watch my moves).

De warme countrykant domineert het beeldende Mount Airy Hill (Way Gone), de stembanden zo ver mogelijk uitrekkend om die hoge vrouwelijke huilerige uithalen te halen. Niet zijn sterkste kant, typische Amerikaans kunstzinnigheid en waarschijnlijk daar ook meer geapprecieerd. Net als Palace of OKV in Reverse een prima eerbetoon aan de aldaar in Mount Airy Hill gevestigde OKV Central thuisstudio, met de vooruitziende blik op een ontwakende ochtend na een lange nachtelijke opnamesessie. Die huis, tuin en keuken knusheid levert vooral een luie plaat af. De ongedwongenheid zorgt niet voor voldoende scherpte. De triggerpoints liggen binnen gemakzuchtig handbereik en staat de creativiteit soms gruwelijk in de weg.

Gelukkig zijn daar de heerlijke gitaartwinkeltjes in het fraaie Cate Le Bon Jesus on a Wire gospelduet. Een aanklacht tegen de zinloze geloofsgevechten. Met een moegestreden Jezus als iconische overkoepelende toezichter, die de dieptrieste ellende maar moeiteloos van zich af kan schudden. De doorleefde treurnis krijgt een bemoedigend optimistisch instrumentenrijk schouderklopje. Het is hoe dan ook een genot als Kurt Vile zijn vaak maar wat middelmatige zangstem achterwege laat, en vooral zijn versterkte gitaar laat spreken. Cool Water is hierin een sterk staaltje eenzaam tegen de maan in huilende prairiehonden countryrock tragiek.

Vaderlijk Hey Like a Child geluk in droge saaie vintage Kurt Vile begeleiding, het is allemaal te lang uitgesmeerd en net teveel van het goede. Dit elektronica geflirt werkt op zich prima in het stevige rockende Fo Sho, al betwijfel ik of de track er door al dat experimentele knoppengedraai wel beter op wordt. Kurt Vile probeert soms te hard om er een lange compromisloze plaat van te maken, waardoor de skipknop steeds vaker in beeld komt. Diezelfde aan The War On Drugs storende valkuil staat ook op het punt om bij (watch my moves) dicht te klappen.

Door de veelal energievretende lange songopbouw raak je halverwege (watch my moves) het concentratievermogen kwijt om vervolgens opgeschrikt die Kurt Vile binding weer te voelen. Deze muzikant kan beter, het boosaardige masker op de albumhoes zorgt onderhand voor de meeste opschudding. Laat niks toevoegende instrumentale tracks als Kurt Runner achterwege en concentreer je op de volgroeide albumtracks. Het is onnodig om je verhaal in vijftien hoofdstukken onder te brengen, als de boodschap in een tiental vertellingen duidelijker is.