Het afgelopen decennium bouwde de voormalige gitarist van The War On Drugs naast projecten met Steve Gunn en Courtney Barnett een indrukwekkende solo-oeuvre uit. De getalenteerde muzikant en singer-songwriter heeft een bijzondere affectie met countrymuziek en reisde regelmatig af naar Nashville. Tijdens die bezoekjes wordt Kurt Ville regelmatig In de Butch Shopper gesignaleerd. In de studio van Dave Ferguson, die eerder Johnny Cash op zijn ultieme American Recordings  assisteerde vonden sessies plaats met gereputeerde studio -lui als pianist Bobby Woods en mandolineman Pat McLaughlin, Dave Roe en Kenny Malone vormen de ritmesectie en Dan Auerbach en Matt Sweeney staken eveneens een handje toe.

De titel is een woordspeling op Speed of the Sound Of Loneliness van John Prine. Vile toont zich omringd met mandoline en piano een begenadigd fingerpicking en brengt samen met de band een geïnspireerde lezing van de van German Afternoons afkomstige track die sinds het heengaan van Prine nog desolater klinkt. De betreurde folkman is overigens nog present in het ondertussen vertrouwde How Lucky. De uit Pink Cadillac geplukte ballade krijgt na het aftellen een sobere uitvoering in een duet, de stemmen akoestische gitaren van de twee muzikanten volstaan, het is wellicht de laatste opnamesessie van Prine.

In Gone Girl gaat het er een beetje onstuimiger aan toe, Vile brengt op ontspannen hoefgetrappelritmiek een sfeervolle evocatie van de song van Cowboy Jack Clement, de countryman die destijds Prine in niet geringe mate inspireerde.

Dit mooie eerbetoon aan de country en de spirit van Nashville reikt overigens verder, Vile voegt er nog twee fijne, eigengereide tracks aan toe, het  is heerlijk wegdromen bij het uitwaaierende Dandelion  met een uitvoerige, aangename outro. Na het eerder genoemde duet met Prine volgt nog op bijzonder fraaie en ingenieuze akoestisch fingerpicking geënte Pearls dat naadloos bij de folktraditie aansluit.