Zangeres Krystl (Pullens) is na het succes van haar eerste album Rolling terug met tweede langspeler Undefeatable. Ze doet deze titel in het openingsnummer Broken Hearted Girl meteen eer aan door te zingen dat ze niet het meisje met het gebroken hart wil uithangen (“I’m not gonna bet hat broken hearted girl no / I’ll be who I want to be, even if the world’s against me / I’m not gonna be that broken hearted girl no more, no more”.) Vanwaar zo’n strijdlustige tekst? Krystl zelf legde het uit in een interview met Nu.nl: “Mijn relatie ging uit toen mijn eerste album Rolling verscheen (…) Dat was heftig en ik had dat nog geen plek gegeven. Ik was verdrietig, maar raasde er in alle drukte ook overheen”.

Toen de zangeres op reis ging naar Australië en een relatie kreeg met 3FM dj Paul Rabbering, merkte ze dat ze er nog niet overheen was. Ze begon met het schrijven van liedjes (met hulp van onder andere Tjeerd Bomhof (Voicst, Dazzled Kid)) en zangeres Lucie Silvas om haar verdriet te verwerken. Het resultaat is een album dat “echt over mij gaat. Ieder verhaal heeft een eigen verhaal, mijn verhaal”. Naar eigen zeggen had ze bij het maken van haar eerste album nog niet zo’n moeilijke periode in haar leven gehad, bovendien wilde ze toen vooral een vrolijk album maken waarop mensen kunnen dansen.

Er staan nog steeds behoorlijk veel opgewekte liedjes op Undefeatable. De titelsong bijvoorbeeld heeft een beat die van een Jeugd Van Tegenwoordig plaat zou kunnen komen en Krystl blijkt een aardig woordje te kunnen rappen. Circles, dat ze samen met Bomhof heeft geschreven, is countryachtig en aardig dansbaar. Ook Dance The World To Life (de titel zegt het al) en het Prince achtige Little Miss Complicated klinken strijdbaar en swingen. Krystl’s stem bevat bovendien een fijn soulrandje. Big Bang (Love Is A Darling) is een erg sterk nummer. De meewerking van Bomhof (hij zingt het laatste refrein mee) hebben de zangeres goed gedaan. Hij wordt dan ook uitgebreid bedankt in de credits.

Echte ingetogenheid vinden we op Heart’s Still Bleeding (“Why do you still bring me down to the ground?”), Without You en breekbare afsluiter The Moon Will Guide Me Home. Toch blijft het ‘probleem’ met radiovriendelijke popmuziek als die van Krystl dat er weinig durf lijkt te zijn om iets te proberen dat echt niet al eens gedaan is. Slecht is het zeker niet en Krystl’s stem is zeer aangenaam, maar het echte experiment (wat Laura Jansen op haar laatste plaat bijvoorbeeld wél liet horen), ontbreekt vooralsnog.