Wanneer Hide U weer eens uit de kast wordt getrokken, dan is het maar nauwelijks voor te stellen dat die track alweer 12 jaar oud is. In elk geval is het een classic, die een fraaie crossover was tussen drum’n bass, bigbeat en triphop en een verdiende hit opleverde. Kosheen behoorde dan ook tot de acts die de brug sloeg tussen de club en de chart. Ook met het debuutalbum Resist beweest Kosheen meer te zijn dan enkel een danceact die toevallig een hitje scoorde.

Inmiddels is het 2014 en is Solitude het vijfde album van Kosheen. Hits zijn er niet meer gescoord en is de sound van het trio verschoven van eigenlijk toch niet zo’n luchtige crossover naar electronica met een redelijk donkere rand. Tussen het debuut en Solitude kwamen ook nieuwe, al dan niet afgeleide dancestromingen in zwang, zoals dubstep, minimal, maar ook allerlei subsubsubvarianten in de electronica en de drum’n bass. Voor de gemiddelde luisteraar een compleet ondoordringbare substantie van wat met de overall-verzamelterm ‘dance’ wordt aangeduid. Kosheen plukte de afgelopen jaren uit al die stijlen een beetje van dit en beetje van daar, zonder daarin echt op te vallen. Soms klonken de albums erg retro, maar wat en wie klinkt er nu nog écht vernieuwd in de dance? Natuurlijk zijn er voorhoede-acts en producers, maar de sounds, zoals die in de jaren ’80 en vroege jaren ’90 werden ontwikkeld hadden een veel grotere impact dan de zoveelste gehypte nieuwe stijlvariant. Kosheen hield de ontwikkelingen goed bij, zonder de ambitie te willen hebben constant in die voorhoede aanwezig te vertoeven. Daarvoor in de plaats degelijke, electronica, die bij tijd en wijle goed te pruimen was.

En met Solitude zal wederom geen schokkende geschiedenis worden geschreven. Het nieuwe album bevat in elk geval geen meezingers, floorfillers of andere aanleidingen voor hitparadesucces, maar daar is het Kosheen al lang niet meer om te doen. Degelijkheid en weten wat je aan de band hebt lijkt meer het devies te zijn.

Het album begint met het mooi geproduceerde Save Your Tears nu niet echt vrolijk en opwekkend. Daarvoor in de plaats een donker geluid, zonder echter somber te klinken. Geen zaterdagavondclubmuziek dus, maar is Solitude meer een album om met de gordijnen dicht en een flinke borrel binnen handbereik te ondergaan. Het ene nummer bevat enkele verdwaalde houseritmes, om even later weer plaats te maken voor ijle breakbeats en uit te monden in trage triphop. Kosheen probeert bij tijd en wijle eenzelfde sfeer op te roepen waar bands als Massive Attack een patent op hebben. De zang van Sian Evans geeft de Kosheen sound een poppy sfeer, maar muzikaal gezien is het soms bibberen geblazen. En naarmate het album vordert wordt het er allemaal niet vrolijker op. Beklemmend klinkt Solitude in elk geval wel.

11 nummers zijn er op het album te vinden en alhoewel er niet echt uitschieters zijn, is Solitude als geheel een redelijk consistent album en moet vooral zonder onderbreking worden beluisterd. Individueel komen de nummers minder tot hun recht, vanwege het ontbreken van voldoende power, maar achter elkaar gedraaid wordt die broeierige sfeer voldoende opgebouwd.

Kosheen weet met Solitude in elk geval zich te handhaven en is het eindoordeel redelijk positief. Niet een album dat meegenomen wordt naar een onbewoond eiland, maar wel een schijf die bij tijd en wijle een draaibeurt nodig heeft.

Tracklisting Solitude

1. Save Your Tears
2. Divided
3. Harder They Fall
4. 745
5. And Another
6. Observation
7. Up in Flames
8. Poison
9. I
10. Here & Now
11. Solitude