×

Recensie

Alternative

11 maart 2019

Komraus

Untie the Ropes

Geschreven door:

Uitgebracht door: M.A.R.S.

Untie the Ropes Komraus Alternative 3.5 Komraus – Untie the Ropes Written in Music https://writteninmusic.com

Bij het horen van de naam Komraus zoek je al snel in de verkeerde hoek. Dit is geen Duitse foute hardcore techno act, maar een stel triphoppers die hun werkplek in Londen hebben. De bandleden namen maken het nog verwarrender. Zangeres Sara Rioja, drummer Giuseppe Grondona en toetsenist Miguel Ramires hebben hun oorsprong in Spanje. Untie The Ropes is de debuutplaat, en memoreert aan de bruisende jaren negentig Bristol scene. De albumtitel staat voor het zich losmaken van opgelegde patronen. De ene keer op de persoonlijke ontwikkeling gericht, dan zich weer van de maatschappij distantiërend. Komraus onderscheidt zich al direct van andere soortgelijke bands. Some Minutes opent met echte drums en gespeelde keyboardpartijen organisch, er wordt minimaal van samplers gebruik gemaakt. Sara Rioja heeft niet dat doorrookte in de vocalen waar Beth Gibson indruk mee maakt, waardoor het minder duister klinkt. De associatie met het dreigende van film noir soundtracks is vrijwel afwezig. Vocaal is ze net niet zo sterk als haar illustratieve voorgangers, die hun levenservaringen en bitterheid er volledig in kwijt kunnen. Hiervoor in de plaats komt een temperamentvolle sensuele Zuid Europese aanpak. Ze heeft een aangename diepte in haar stem, welke weer met gemak de hoogte in gaat. Bij Gas zijn die effecten wel aanwezig, maar domineren niet. Het is stukken verhalender, en Sara Rioja neemt hier de rol croonende diva rol op zich.

Het sobere hoor je in Love Overdose terug. Traag slepend trekt de toetsenist het voort, met de klaagzang van de zangeres klaagzang als trieste ondertoon. Nog zwaarder vervolgt het Untie the Ropes titelstuk, al geeft de percussie er een aangename draai aan. De invulling is met lichte New Wave en zwoele dreampop accenten meer jaren tachtig gericht. Het duistere Massive Attack achtige If I am Dreaming kan je onder tripgoth plaatsen. Bij de What We Were Once rust vormt de keyboard de oorsprong. Het tempo wordt ritmisch door de sterk spelende Giuseppe Gronona opgevoerd, die ondanks sfeervolle toevoegingen netjes bij zijn basis blijft. De zang omschakeling van troosteloos naar wrang bijtend is een onverwachte in het voordeel werkende wending. Just Say My Name roept met afwijkende orkestrale geluiden vervreemding en verwarring op. Hierin is de uitgebalanceerde kracht van de invloedrijke grondleggers te horen.

Dat de drummer ook naar de postpunk puristen luistert bewijst hij in in het minimalistische The Road. De muzikanten achtergrond geeft het een fijn werkend zomers tintje mee. Geruststellend maakt de toetsenist zijn intrede, waarna Sara Rioja harder vervolgt. Ze gaat de strijd met de terugkerende keyboard aanslagen aan. De vet rockende Stolen Fate gitaar laat de boel heerlijk ontwrichten. Helaas blijft het tot het intro beperkt. Flying High kenmerkt zich met het heldere toetsengeluid, welke tegengas aan de warme donkere zang geeft. Komraus levert een goed werkstuk af, waarin minder kilte dan bij het merendeel van de triphop soortgenoten te horen is. Hun gepassioneerde achtergrond draagt hier positief aan mee. Wat ontbreekt zijn de mysterieuze, broeierige wendingen. Daardoor is het niet zo spannend en een stuk voorspelbaarder.



  1. Some Minutes
  2. Gas
  3. Love Overdose
  4. Untie The Ropes
  5. If I Am Dreaming
  6. What We Were Once
  7. Just Say My Name
  8. The Road
  9. Stolen Fate
  10. Flying High