Hoe maak je als band een volwassen progressief rockalbum dat je als luisteraar bij de kladden pakt, dat je uit je comfortzone schudt, al dan niet vanaf de eerste keer dat je het beluistert? Knight Area heeft zich die vraag ongetwijfeld gesteld voor het maken van hun jongste album. En eerder al voor de voorganger, D-Day. De ingrediënten hier voorradig: een zanger met een sterke strot, de nodige bombast vanaf de start, puike toetsen, strakke bas en drums én gaan. Een topgitarist die het nodige gevoel uit zijn gitaar weet te toveren en die riffs kan spelen als de beste. En als onderwerp duikt de band de Tweede Wereldoorlog in, net als op het vorige album. Dat verhaal was echter niet af: nu duiken we de verhalen van de soldaten zelf in. Wat was hun beleving? Hoe hebben zij alles meegemaakt?

Jazeker, de bandleden weten prima nummers te schrijven én er zijn binnen progressieve kringen de nodige fanatieke volgers. En die prima nummers, die hoor je ook op dit album. Tegelijkertijd, er zit een sausje van bombast over de muziek dat, en dat geldt zeker niet voor iedereen, voor luisteraars afstand kan creëren. Te glad in productie? Teveel bombast? De combinatie? De zang van Jan-Willem Ketelaers past prima in dat sentiment en dat doorbreekt die bombast niet. Versterkt die eerder. Op de een of andere manier liggen de zang van Jan-Willem én de ingezette riffs, de productie en bombast in elkaars verlengde. Het album voelt in de combinatie sterk als een rockopera én heeft alles in zich om te pakken.

Het moet gezegd, er is niets aan te merken op de composities, op de zang of op de uitvoering van de verschillende bandleden. Sterker, neem een nummer als opener The Enemy Within en je kunt alleen maar constateren dat de lat qua compositie én qua uitvoering hoog ligt. Heerlijk om de bas van Peter Vink heerlijk te horen knorren, fijne toetsenpartijen van Gerben Klazinga, mooie subtiele gitaarloopjes en vooral retestrakke riffs van Mark Bogert, fijne solo’s ook, met prima drumwerk van Pieter van Hoorn. Toch, wanneer je het openingsnummer hoort, dan kan het gevoel zomaar bij je opkomen dat D-Day II The Final Chapter echt helemaal hoort bij zijn voorganger. De openingsklanken lijken op iets voort te borduren, zo voelt het. Ja,  het is in elk geval goed voorstelbaar dat het album veel mensen aanspreekt. Tegelijkertijd, de essentie van hoe het album binnen zou moeten komen, in beleving, die kan wel van de ene luisteraar naar de andere verschillen.

Peace Of Mind bijvoorbeeld wordt fraai gezongen en ook hier klinkt de band erg strak. Toch, de muziek komt voor mij meer gelaten over me heen, dan dat deze ontroert, beweegt of wat dan ook. Misschien is Peace Of Mind juist wel een goed voorbeeld. Het nummer handelt over de beleving van een soldaat die aan de verkeerde kant van de geschiedenis stond en die zich realiseert wat hij gedaan heeft, hoe hij verder moet in en met zijn leven. De muziek start met een zekere spanning en Jan Willem zingt dat clean. De muziek bouwt op, netjes, passend, tegelijkertijd, de emotie in de zang blijft steeds op een zelfde manier klinken, dat blijft steeds netjes, tot echt vlak voor het einde. Het nummer gaat in feite over een enorm indringende beleving maar muziek en zang voelen voor mij gepolijst, bijna musicalachtig. Misschien ben ik dan te visueel ingesteld, maar de bijna glorieuze insteek van de muziek en de zang erbij, dat voelt als een paradox met de ernst van het onderwerp. Hoe dat voor jou als luisteraar werkt? Ga het album vooral luisteren en haal eruit wat het met jou doet.

Je hoort dat het album met veel aandacht is gemaakt en dat de band echt niet over een nacht ijs is gegaan. Dat geldt ook voor het stevig rockende I Believe,  maar ook voor de fijne instrumental For Those Who Fell waarmee de band een ode brengt aan “alle militairen, politiemensen en andere hulpverleners die als gevolg van wat zij tijdens hun werk hebben meegemaakt zelfmoord hebben gepleegd.” Geen kleine jongens, de heren van Knight Area en wat een mooi gitaarspel van Mark Bogert.  In het navolgende The Dream zet Jan Willem zijn stem net even anders in én dat maakt de beleving van het nummer ook anders. Mooi nummer, heerlijke toetsen en een fraaie solo van Mark weer. Bovenal, het nummer breekt met de vocale benadering van de andere nummers. The Journey Home is sfeervol en laat een ontspannen tokkelende Mark Bogert in het begin horen. De zanglijnen lijken meer adem, meer ruimte te geven; fijn.

Crossroads spreekt mooi over de opoffering die je als soldaten onderling kunt hebben. Het nummer heeft een keerpunt op net iets minder dan twee minuten voor het einde als Mark er met een riff dwars doorheen gaat én Jan Willem meer emotie in zijn stem mag leggen: die variatie, in wat hij met zijn stem kan, maakt het, dat is ongetwijfeld een kwestie van smaak, mooier nog. Ja, dit nummer raakt in zijn strekking, zeker. De opoffering die bezongen wordt, is hier, tot aan de riff, wel zoetgevooisd én met alle recente beelden van slachtoffers in het hier en nu is er meer dan alleen fraaie toonzetting. Juist omdat juist dat rauwe meer doet aanspreken.

Dat blijkt ook uit de fraaie akoestische uitvoering van Freedom For Everyone. Een bonustrack op het album, maar erg mooi en rauwer gezongen. Het nummer was te vinden op de voorganger, D-Day, maar deze uitvoering zet het nummer feitelijk meer kracht bij. En verdomd, wat klinkt de stem van Jan Willem hier heerlijk. Het album rondt fraai af met de tweede bonustrack en dat is een orkestrale compilatie van nummers van beide albums. Mooie samenvatting waarin je nog eens bij elkaar hoort wat de basis is van de beide albums.

D-Day II, The Final Chapter, daar kunnen we kort over zijn, is een album dat met de nodige aandacht is gemaakt. Het is geen kinnesinne een album als dit te maken. De band pakt een kluif van een onderwerp aan én duikt er in, brengt het naar universele boodschappen over oorlog. Is daarmee buitengewoon actueel; als je de teksten losmaakt van D-Day kun je het één op één de situatie nu in deze wereld leggen. De band durft het gewoon aan om het onderwerp te tacklen. En dat was ook zonder de huidige situatie een te prijzen zet. Je hoort ook aan alles dat de band de nummers met plezier heeft ingespeeld én dat de composities pakkend en over het algemeen puntig zijn. Prima prestaties van de hele band, niets op aan te merken, maar het ontbreekt misschien soms juist wel aan wat ongepolijste elementen, want juist als het er wat rauwer aan toe gaat, komt de muziek en met name de zang nadrukkelijker binnen. Dat doet niets af aan de muzikale prestatie en aan het kunnen van Knight Area: de band levert een puik achtste studio-album af en geeft ons een boodschap mee die aan het denken zet. In tijden van oorlog is het niet verkeerd om eens na te denken over al dat op deze wereld gebeurt.