Waarom het Canadese Kiwi Jr. het springerige zonnige Cooler Returns juist midden in de winter uitbrengt, blijft mij een groot vraagteken. Dat doen we in het vervolg beter! Alleen heeft Chopper niet die heerlijke zorgeloze summer vibe, sterker nog, het is zelfs met vlagen behoorlijk serieus en diepgaand te noemen. Nog steeds overheersen de kleurrijke punkrocksongs, al zitten daar overduidelijk de nodige grijze postpunk synthpop elementen in.

Het is de van Wolf Parade bekende Dan Boeckner die hier als producent optreedt. Niet de minste dus, moet ook Arcade Fire gedacht hebben, die hem de plaatsvervangende rol van William Butler aanbieden. Het is allemaal nog wat twijfelachtig, zijn verschijning in de videoclip van The Lightning I, II zegt eigenlijk al genoeg. Maar goed, hier dus in de rol van opnameleider, wat hem verdomd lekker afgaat. Ook de toevoeging van singer-songwriter Dorothea Paas die de backing vocals op Chopper verzorgt is een absolute meerwaarde en van invloed op het volwassenere jaren tachtig geluid.

Het uptempo Unspeakable Things heeft een heerlijk elektronisch intro, een binnenkomer waardoor je al direct in Chopper binnenvalt. We dragen allemaal onze bagage mee, en wat is het fijn om je geheugen te refreshen en de narigheid achter je te laten. Brian Murphy scheurt kostelijk uit de bocht, en ramt er op het einde nog een heerlijke gitaarsolo doorheen. Zomers? Zeker zomers! Maar dan met die zinloze vooruitzicht op de vakantie. Hoe kom ik in godsnaam die dagen door? En dan heb je als muzikant ook al twee jaar aan corona ellende achter de rug. Het is al moeilijk om een festivalplek te veroveren, en als de velden dan ook nog leeg blijven is het nog lastiger.

De antiheld Jeremy Gaudet is nog steeds geen meesterlijke zanger, en jammert zich wat lo-fi krakkemikkig door de songs heen. Het onbeholpen amateurisme heeft hier zijn charme en is hem vergeven. Al kan hij zich ook steady stabiel in het stevige Downtown Area Blues afzetten. Zijn oprechte vrolijkheid krijgt een paranoïde neurotisch randje mee. De dagelijkse irritaties maken hem kwetsbaar, een oude zeur die in Parasite II over de eindigheid van het financiële huishoudpotje klaagt. Meer maanddagen dan loondagen. Die humane menselijkheid maakt van beroepsnerd Jeremy Gaudet geen humoristisch karikatuur maar een sterfelijk figuur met zijn eigen onzinnige eigenaardigheden en een goed gevoel voor zelfspot. The Extra Sees the Film happy ending schijnromantiek. Julie Andrews die gemaakt vrolijk door het decor van The Sound Of Music huppelt.

Voor Kiwi Jr. geen idolenstatus met dure hotelkamers en een goed gevulde minibar. Night Vision, het uitzicht op een verlaten parkeerplaats. Een uitgeleefde caravan, pornobanden en een goedkoop biertje. Volgend jaar lacht het geluk ons toe, volgend jaar alleen maar gevulde zalen, volgend jaar, of anders een jaar later. Een realistische blik op het artiestenleven, zonder schone schijn, zonder sterallures. De kleine lettertjes van de zenuwachtige Contract Killers verbintenis, die zelfs voor de zwaar bebrilde ogen van Jeremy Gaudet amper zichtbaar zijn. In het afsluitende The Masked Singer huilen we de toekomst tegemoet, de anonimiteit van de randmuzikanten. Brian Murphy legt de nodige dramatiek in zijn gitaarspel en blinkt uit in zijn treurnisakkoorden. Kiwi Jr. blijven die leuke ideale schoonzoon buitenstaanders, die voorzichtig excuserend tegen de maatschappij aanschoppen.