Je zou terecht kunnen denken dat er zo langzamerhand wel genoeg pianotrio’s zijn binnen de jazz. Totdat je Vermillion hoort, het album dat pianist Kit Downes samen met Peter Eldh (contrabas) en James Maddren (drums) maakte. Een album zo goed dat je weer eens volledig in vervoering raakt.

Downes is een van de allergrootste talenten op de toetsen van de afgelopen twee decennia die vanuit Londen naar voren schoof in de Europese jazz. Hij beheerst een keur aan toetseninstrumenten fenomenaal, van piano tot aan kerkorgel, en weet immer te verrassen met spannende muziek. Jazz is zijn liefde die hij steeds weer op vernieuwende manieren interpreteert. Daarnaast duikt hij net zo gemakkelijk als onvoorspelbaar vanuit de jazz diep het klassiek in of juist de elektronica.

In Eldt en Maddren heeft hij trouwe geestverwanten. Muzikanten met eenzelfde gretigheid om zichzelf tot het uiterste te laten gelden tegelijk het beste uit de drie-eenheid willen halen. De muzikanten speelden live al vele malen, namen zelfs in 2018 een een robuust en uitermate uitdagend album op onder bandnaam Enemy (via Edition Records). Dat was wel even volledig andere kost dan de mannen nu op Vermillion laten horen.

Fantastisch opgenomen in de vermaarde studio’s in Lugano waar vele, zo fantastisch klinkende ECM albums worden opgenomen, is Vermillion een machtige muzikale aangelegenheid in deze bezetting. De composities, geschreven door Downes en Eldh, met een bewerking van Jimi Hendrix’ Castles Made of Sand daarnaast, zitten vol avontuur en uitdaging, buigen dan weer naar lyrisch en fraai melodieus. Magnifiek hoe de mannen elkaar in de composities vinden en net zo gemakkelijk berusting als energie in hun spel stoppen.

Waar Enemy de duistere hoeken van jazz en electronica omarmde heeft Vermillion een kraakheldere akoestische inslag. Alleen de fantastische albumopener Minus Monks geeft al in volle glorie het potentieel van dit geweldige trio aan. Een ingetogen compositie met fraai energieke en verrassende wendingen. Het daarop volgende Sister Sister bouwt dat weer fijn onvoorspelbaar op met druk bas-spel over de fraaie pianoklanken en het fraaie zoekende drumwerk.

Sowieso zijn het Downes en Eldh die op Vermillion prominent in het geluid zitten. Om beurten de lead pakken en ook als ‘onderliggende’ partij met indrukwekkend spel een co-lead afdwingen. Luister toch eens wat Downes in zijn spel op Seceda legt, ronduit magistraal wat hij daar flikt. Maddren is de fascinerende steeds naar de juiste en verrassendste percussie zoekende muzikant die zich per track meer in je oren nestelt.

Vermillion laat een trio horen dat zich gelijk tot de voornaamste van de jazz wereld mag rekenen. Duizelingwekkend goed wat deze muzikanten op Vermillion laten horen. En album waar je je oren vanaf de allereerste klanken niet vanaf kunt houden en waar je als vanzelf ingetrokken wordt. Kan niet wachten deze mannen ook live weer aan het werk te zien. Vermillion is een fantastische plaat.