Lo-fi, trash en pop. Ziedaar de basisingrediënten waar het Antwerpse King Dick, het soloproject van Wim De Busser, op het debuut (uit via King Dick Records) mee aan de slag gaat.

Debusser (Zita Swoon Group, The Colorist, The Baboons) is een bijzonder polyvalente muzikant. In de legendarische stamkroeg De Muze is hij vaak te zien met verschillende projecten, medemuzikanten (o.a. Simon Lenski, Nicolas Rombouts,..) en in verschillende gedaanten. Bovendien is de bar een van de relatief weinige speelplekken voor muzikanten in de Antwerpse binnenstad. Na verschillende uitstapjes en (muziek/theater)projecten besloot hij in 2015 zich te richten op een eigen project. Dat werd King Dick, waarbij hij omringt wordt door gitarist Michele Morgante (Rocket Fire, Isle Of The Sky), drummer Jeroen Stevens (Gruppo Di Pawlowski, Ultima Vez) die ook op keys te horen is en tenslotte bassist/keyboardspeler Yorgos Tsakiridis (Hicky Underworld, Bed Rugs).

Debuut New King Dick bevat tien nummers, volledig geschreven, opgenomen en gemixed door De Busser zelf, die over een zeer intrigerende visie op (pop)muziek blijkt te beschikken. Dat merk je al aan het meer dan bijzondere artwork waarop zowel Pikachu, een dinosaurus, een schare beperkt geklede jongedames als een met een pornosnor voorziene tennisser figureren.

Muzikaal gaat het album echt alle richtingen op. Dat kan alleen maar wijzen op een muzikant die zich geen King Dick aantrekt van welke commerciële verwachting dan ook. Het gaat om fun, om speelplezier, vrijbuiterij en bovenal te gekke creatieve wendingen. New King Dick verrast vooral door zijn erg ongewone geluiden en maakt gaandeweg brandhout van de malaise die mainstream popmuziek heet.

Dat levert een erg poppy album op, al zit het plezier vooral in de dwarse weerhaakjes die welig tieren. Zo horen we ontzettend veel variatie en talloze, wendbare structuren die desgevallend opgebouwd dan wel afgebroken kunnen worden.

Neem nu opener Ben Bananas dat klinkt alsof Manu Chao een handvol drugs toegestopt kreeg. Die wordt opgevolgd door een sfeervol We Don’t Sleep dat westerninvloeden heeft, maar opvalt door zijn fijn schipperende gitaargroove die aangevuld wordt met psychedelische keyboardsounds.

Catatafish doet het net als onze favoriet Slow Kane Freeze met een rauw, akoestische gitaarriffje. En dan is er Chuck No, dat de synthgroove van Soulwax Any Minute Now koppelt aan panfluiten en zo een intergalactische trip doorheen tijd (negen minuten!) en ruimte bewerkstelligt. De popfactor hoor je onder meer tijdens de levensbevestigde punkrock van Daddy Goodlife. Tijdens Taco Song duiken dan weer Latijnsamerikaanse invloeden en een zacht wiegend reggaeritme (à la Gregory Isaacs’ Night Nurse) op. En met het te gekke For A Moment I Was Gone And Now I’m Dead (alweer goed voor een trip where no man or woman has gone before) besluit de groep dit te gek album.

King Dick heeft zich bij de creatie van dit album bijzonder goed geamuseerd. Wij ook. Nu u nog.