“Ik sta op uit de verwelkende nacht, nieuwe dageraad brengt het ochtendlicht
Een dunne sluier valt zachtjes uit mijn ogen
Een lichtstraal als de zon opkomt, een gouden flikkering van een bergtop
Dageraad die de hemel verzacht

Ik voel me levend als de ochtend komt, geregenereerd door de verwarmende zon
Mandarijnstralen komen naar beneden vallen, alles schakelt met de snelheid van het geluid.”
(Regenerator – lyrics titelnummer uit het Engels vertaald)

Verbluffend hoe de pandemie sommigen, zoals alvast de progressieve stonerrockband King Buffalo met zijn ademloos uitgestrekte soundscapes vol riffmuziek en aanzwellende uitbarstingen, zichzelf tot op grote hoogten heeft gevoerd. Ineens was de geest van King Buffalo’s muzikale creativiteit helemaal uit de fles en hun zware, doch heel toegankelijke sound stroomde sinds de coronalockdown ongebreideld en al albumslang naar ons toe. Vanuit frustratie hebben de heren gezocht naar een ontsnappingsroute en er ontvouwde zich bij hen eerst het onvolprezen The Burden of Restlessness, somber, intimistisch, claustrofobisch. Vervolgens kregen we ook in één beweging het met het water uit de grot klaterend eenzame Acheron. Het door die opzienbarende exploten intussen internationaal gerenommeerd wordend trio sluit die duistere periode nu opnieuw prachtig en even consistent af met de betoverende fantasie die Regenerator mag heten. Na wat praktische problemen ligt daar dus eindelijk dan toch het derde deel  van wat al van bij aanvang ‘The Pandemic Trilogy’ was genoemd.

Regenerator baadt in zijn positieve vibes. Het is duidelijk het hoopvolle, meer gezwinde luik van de drie, het album dat hint naar de metamorfose. Zeven verse stukken schitterend gelaagde melodieuze psychrock en progblues waar nu doorheen de bomen hoorbaar heel wat meer licht mag priemen. Meer, je hoort zo het optimisme en de allegria. De elegante doorgaans traag opgebouwde soundscapes, met vooral kolkende stonergitaren vol reverb en donderende riffs in de hoofdrol schrijden majestatisch voorbij als in een blije, magisch bedwelmende roes. Die altijd pakkende Roger Waters-vocals van Sean McVay, etherisch, psychedelisch, warm, zacht en rond, de onvermoeibaar voortstuwende drums van Scott Donaldson, rommelend, de hypnotiserende synths, die opgewekt verspringende baslijnen van Dan Reynolds.

Regenerator ‘s titelnummer gaat voor een bijna tien minuten lange, beklijvende opener, King Buffalo’s euforie van het herboren-worden. Warme synths wenken je ingehouden de ontluikende dageraad binnen. Terwijl de zon weer opkomt verweven zich binnen je intimiteit langzaam maar gestadig Donaldson’s pulserende drums, Reynolds’ repeterende baslijn en in vele kleuren de grandioze Sean McVey-gitaren.

In Mercury waren McVays’ mysterieuze vocals rond in nevels van repeterende synths. Een jazzy drumbreat  dringt zich op tussen de lyrics, komt ook een zachte bas invallen die fenomenaal aan het soleren gaat. Stuwende gitaar schrikt je op. Volgzaam onderga je het golvende geluid, in crescendo gaat het almaar hogerop. Daardoor aangestoken verlengt het meer duistere gitaarnummer Hours al onmiddellijk de actie. ‘Mercury’ ‘s afsluitend geweld tranformeert zich in een heuse gejaagde punkrockopstart. Staan daar soms The Sex Pistols achter de deur? Door merg en been snijdt de riff, hij lanceert zich groots en neemt er drums en vocals langdurig mee op sleeptouw. Proberen even de synths wat stoom af te laten, tevergeefs. Eindigen doet de song even wild als ie was gestart.

Volgt dan het hemels psychedelische Interlude, het al te korte tussenstuk dat in al zijn akoestische eenvoud weer de gelukzalige sound van het vroege Pink Floyd oproept. Of dacht je eerder aan The Beatles in hun mystieke periode? Wat dan ook, dit is schitterend. Mammoth, of de luister van een ontzaglijke stonersong. McVey trekt met zijn mammoet op door witte sneeuwvlakten om zijn verleden achter zich te laten. De song heeft naast zijn vocals ook een hoofdrol voor Reynolds’ pompende bas en verrast met de meeslepende gitaarsolo’s als van een Gilmour of een ver in de seventies vingervlug freakende Alvin Lee. In de lange, verbijsterend mooie muzikale outro mag alles aanhouden tot aan hét finale kippenvelmoment, de door orgel gestutte samenzang die het geheel in stijl afrondt.

“Het water stroomt naar binnen om me voort te dragen…” Het transcenderende Avalon dat zo aan het album Acheron refereert, introduceert zich helder en met traag galmende gitaarakkoorden. Weidsheid overheerst, het is de zoektocht naar Avalon. Tot uiteindelijk ook de machtige rockgitaarmuren zich erbij voegen en ze aangenaam warm en waardig het hele Regenerator-huis vullen. Maar dan moet de epische uitbarsting Firmament nog komen, negen minuten lang machtig slotstuk als van een afrollende progmusical. Ontspannend zacht en akoestisch snarenplukkend ingezongen, tot monumentaal solerende gitaren als uit verre Sabbath-Bloody-Sabbath-jaren het duister en diep grommend overnemen, met donderdrums en dreunbassen omgeven. King Buffalo reisde zo ver om de wolken wijd open te vinden en het landt, één geworden met de eeuwige blauwe hemel. Dit album en deze trilogie kan niet lyrischer, niet passend glorieuzer naar zijn einde toe worden geleid dan met dit magistraal topnummer!

King Buffalo is met al zijn unieke psychedelische verkenningen een ontzagwekkende band geworden die grenzeloze creativiteit altijd met perfect vakmanschap weet te combineren. Lijkt ook hier de soundtrack ogenschijnlijk ingewikkeld, toch schieten de veertig minuten van dit fenomenale eindstuk dankzij de geweldige productie evengoed als één verrukkelijk aangename roes voorbij. Het bingehearen van de hele trilogie met zijn achttien composities ineens is zelfs  niet echt een huzarenstuk meer, neen, het zijn twee hapklare uren vol prachtmuziek die als in een bloemlezing de muzikale ziel van zijn makers in al zijn diversiteit blootleggen. Zoals Sean McVey tijdens de making-of zelf beschouwde, drie hoofdstukken van hetzelfde verhaal, met alle kleuren van het palet, met gelijkaardige thema’s, maar toch zo verschillend in geluiden en stijlen, met andere tonaliteiten, andere arrangementen, gaande van de meest intieme tot de meest agressieve. Sjonge sjonge, wat heeft dit overweldigende King Buffalo nog allemaal voor ons in petto? In alle geval, het schakelt en groeit tegenwoordig, om beleefd de lyrics uit het titelnummer te gebruiken, … als met de snelheid van het geluid.