Begin jaren negentig gebeurt het. Vanuit de Verenigde Staten explodeert de vastgeroeste muziekscene. Opeens zijn daar de grote vernieuwende gitaarbands. Op de festivalvelden veroveren ze als een steeds grotere olievlek hun werkgebied. Ein Abend In Wien heeft het voorbereidende werk verricht, en de schrijvende pers staat bij Paradiso de nieuwe lichting Nirvana fans op te wachten. En daar is ook de opgewekte interesse voor Hüsker Dü, Pixies en Sonic Youth, welke als grote voorbeelden genoemd worden. Laatstgenoemde laten zich nog met regelmaat in Nederland zien, de rest is dan ondertussen niet meer actief. Met The Ex als voorprogramma wordt er als aftrap van de zomer in 1993 een geweldig concert in het Utrechtse Tivoli gegeven.

Natuurlijk is het de chemie tussen het viertal wat Sonic Youth maakt tot wat het is. Baanbrekend gitaargeweld met een slopende Kim Gordon op bas. Het tijdperk waarbij vrouwen vooral op dit instrument van zich laten horen. En wat waren het stuk voor stuk sterke persoonlijkheden. Kim Gordon is dan al een veertiger, en duidelijk een invloedrijk boegbeeld. Op en top vrouwelijk presenteert ze zich in kort rokje en hoge hakken. Hoe indrukwekkend trekt ze de avond naar zich toe.

Ondertussen is er al lang een einde aan het ultieme rock & roll huwelijk tussen Kim Gordon en Thurston Moore gekomen, nadat een paar jaar eerder de versterkte stekker uit Sonic Youth is getrokken. Als de noise langzaam weg geëbd is imponeert Moore vorig jaar met het sterke Rock N Roll Consciousness. Met regelmaat is Sister, Daydream Nation en vooral Washing Machine terug te horen. Hij bewijst nog volledig mee te tellen. Nu is daar het lang verwachte antwoord van voormalige partner Kim Gordon met haar No Home Record debuut.

Waar Moore voor een paar lange gitaartracks gaat, kiest Gordon eigenwijs voor een compactere aanpak. Drukkende strijkers begeleiden in het experimentele Sketch Artist een hoorbare ouder geworden zangeres met daaroverheen torpederende oversturende noisebeats. Veel sterker wijkt ze van de Sonic Youth sound af met als resultaat een zwaar verteerbare, maar oh zo machtige hernieuwde kennismaking met de diva, die ervoor kiest om niet gepensioneerd achter de geraniums weg te kruipen. In plaats om van haar naamsbekendheid te profiteren besluit ze om geen nieuw hoofdstuk toe te voegen, maar met een ander verhaal aan de slag te gaan.

Nog meer duikt ze op Air BnB de avantgardistische industriële richting in. Alsof ze met al haar kwaadheid de op tape achtergelaten gitaaruitbarstingen van haar voormalige echtgenoot aan gort knipt. Zoals vaker in een scheiding de woede gestild wordt door het met precisie verwijderen van knopen op de achtergebleven overhemden, en dat deze kledingstukken met een sarcastisch bedankje opgestuurd worden. Daar is het nog het beste mee te vergelijken.

Nadat deze frustraties van zich af geschreeuwd zijn krijgt haar kenmerkende sensualiteit vrij spel. Meldingen van binnenkomende e-mails scheppen de basis om in samplevorm in Paprika Pony verwerkt te worden. Heel bewust wordt hiermee op de Social Media maatschappij ingespeeld waarin wij leven. Sterker nog, het is zelfs zo ingeburgerd dat het niet eens echt opvalt. Zo herkenbaar vormen deze bliepjes een deel van het leven.

Murdered Out is stoer en pittig. Vocaal vind Gordon aansluiting met de oprechtheid en krachtpatserij van de hiphop. Haar stem lijkt door de dubmangel gehaald te zijn. Alle inspanningen worden tot de laatste druppel uitgeperst om het uiterste van de zangeres te vragen. Voor het eerste vervullen de basgitaar bekwaamheden een duistere dominante rol. Haalt ze voorheen een opgefokte hartslag uit het instrument, nu hoor je eerder stroperige trombose veroorzakende bloedstollingen terug.

Het vervreemdende dansbare Don’t Play It haakt hier op in. Nog overtuigender mengt ze hierin dub invloeden, al levert dat niet direct een betere track op. Ook de ritmische Jungle van Cookie Butter pakt niet helemaal. Prima dat ze uittest hoe deze stroming zich aan haar vocale voordracht hecht, al moet er geconcludeerd worden dat ze zich hier niet van haar beste kant laat zien. Dan is ruim zes minuten een behoorlijke lange zit. Blijkbaar ervaart ze dit zelf ook zo, halverwege gooit ze er als stoorzender de nodige noise tussen. Ze revancheert zich sterk door tegen de rockabilly aanleunende gewelddadige Hungry Baby. Met smerige vuig herhalende basloopjes metselt ze het helemaal dicht.

Het beklemmende Earthquake bevat een opbouw die nog het beste op een monumentaal Michael Gira Swans werkstuk te plaatsen valt. Het is echter de zang welke op een negatieve manier de ziel dicht knijpt. Hier hoort een flink stukje afwijzend feminisme onder, en niet een wankelende onstabiele vrouwenstem. Het vormt een paradox met het afsluitende Get Yr Life Back. Daar fluistert ze zich met een zelfverzekerdheid de duisternis in. Haar bekende druggy voordracht is op een spookachtige manier wedergekeerd. Omringt door chaos houdt ze zich staande.

Dat Thurston Moore de architect van Sonic Youth is, is duidelijk. No Home Record is niet het gehoopte Rock N Roll Consciousness antwoord. Toch deelt Kim Gordon zeker in het begin de nodige dreunen uit. Ze vermijd het na schoppen door bewust inspirerende nieuwe wegen te bewandelen en hierdoor zo min mogelijk in zijn gezichtsveld te opereren. Voor een debuut als solo artieste voldoet ze zeker aan de verwachtingen.