Begin 1993 kondigt Frank Black op de BBC radio aan dat de Pixies klaar zijn. Heel vervelend dat hij de overige bandleden hier niet eerder eerlijk over inlicht. De onderlinge verhoudingen zijn daarna behoorlijk bekoeld, een domme zet welke vooral Kim Deal hem altijd kwalijk zal nemen. Kim Deal scoort twee jaar eerder al met You and Your Sister als onderdeel van het This Mortal Coil project een flinke hit en maakt na Pixies een succesvolle doorstart met The Breeders. Laten we eerlijk zijn, Last Splash is een stuk leuker dan al het Frank Black solowerk en de latere Pixies doorstart. Zonder haar aandeel blijft Pixies voor altijd in de schaduw van hun eerste vier albums staan. Verrassend genoeg verschijnt een maand na het laatste Pixies plaat The Night the Zombies Came nu het eerste solo album van Kim Deal; Nobody Loves You More.

Kim Deal, de schattige onorthodoxe onnavolgbare bassist met de charismatische glimlach heeft bij het publiek een grote gunfactor. Op het podium het stralende middelpunt van de vroegere Pixies die met haar zwoele uithalen een fraai evenwicht tegenover het dictatorgedrag van Frank Black vormt. De eeuwig kinderlijke Kim Deal die nog steeds de indruk wekt dat ze in de warboel van haar hoofd met de basakkoorden meetelt. Kim Deal, samen met die andere Kim Gordon van Sonic Youth de twee vrouwen die de alternatieve rocksector flink wakker schudden en het girlpower begrip naam geven. Ja, ik heb een zwak voor deze dame die ondertussen de zestig jaar gepasseerd is, en ben wel heel nieuwsgierig naar Nobody Loves You More. Voldoet het debuut aan mijn verwachtingen? Jazeker, ruimschoots zelfs!

Hou vooral The Breeders ten tijden van Drivin’ On 9 en No Aloha in je achterhoofd en laat Pixies zoveel mogelijk los, dan is het echt genieten. De voormalige The Breeders maatjes Mando Lopez, tweelingzus Kelley Deal, Jim Macpherson, Britt Walford, Red Hot Chili Peppers gitarist Josh Klinghoffer, Raymond McGinley van Teenage Fanclub en Britt Walford van Slint werken aan dit album mee, wat eigenlijk al aangeeft hoe geliefd Kim Deal bij haar collega’s is. Nobody Loves You More draagt verder overduidelijk de stempel van producer Steve Albini met zich mee. Eigenlijk was hij in het begin de vijfde Pixies teamspeler, zo bepalend was de producer voor het Surfer Rosa geluid. Door zijn plotselinge dood kan hij de release van de reeds in 2022 opgenomen plaat niet meer meemaken.

Kim Deal brengt een hoop surfrock gekte en voegt daar een overdaad aan sixties psychedelica aan toe. Het grote verschil maken de blazers, die vooral Coast een overduidelijk blue-eyed soul tintje meegeven. Kim Deal benoemt daar op ironische wijze haar fouten uit het verleden, het roekeloze drugsgebruik, het vallen en weer opstaan en vervolgens nogmaals hard knock-out gaan. Ze rotzooit maar een beetje heen, en ziet wel waar het schip strandt. Dit is haar outlaw way of life mentaliteit, een tikkeltje schaamteloos, een tikkeltje eigenwijs, een tikkeltje gevaarlijk ongecontroleerd. Juist die luchtige relaxte manier van zingen maakt haar juist zo krachtig. Och ik kan er vooral met een grote glimlach op mijn mond naar luisteren. Zomers onbevangen, en dan moet je weten dat dit boegbeeld van de surfpunk juist een gruwelijke hekel aan het strand, watersport en de zon heeft.

De spontane onverschillige houding siert het Nobody Loves You More liefdesliedje. Het interesseert de zangeres nog steeds geen zak waar ze in het leven staat, in welke plaats ze zich bevindt, waar ze morgen wakker wordt en hoe anderen over haar denken. Typisch Kim Deal dus, zo kent men haar, en zo staat ze er blijkbaar nog steeds voor. Het nummer laat je heerlijk op een bossanova beat wegzweven. John Barry orkestraal filmisch, waarmee ze zich tevens als potentiële kandidaat voor een nieuwe James Bond titelsong opstelt. Het heeft een stukje potige bravoure, maar tevens een groot zwoel romantisch aandeel in zich.

De zoemende noisedance van het volledig door Kim Deal ingespeelde Crystal Breath nodigt uit om te bewegen. Er zit genoeg The Breeders gekte in, al maken de subtiele mondharmonica en funkende gitaaruitspattingen het wel af. Hypnotiserend en veel te kort. Het persoonlijke lieflijke Are You Mine? staat bij de trieste mentale aftakeling van haar moeder stil, en misschien gebruikt Kim Deal wel bewust zoveel jaren zestig invloeden in dit nummer. Bij Alzheimer dementie blijft het muzikale geheugen het langste in tact, en Are You Mine? bezit genoeg verwijzingen naar haar ouders jeugd. Het is een definitief afscheid van het de herkenbaarheidsfase, het moment dat de dochter in een vreemde veranderd. Ondertussen is haar moeder reeds overleden. Kim Deal schrijft de track net als het later opgepimpte Wish I Was in de periode dat ze in 2010 weer kortdurend bij Pixies aansluit.

Na een rustige introductie neemt het chaotische Disobedience tiener collegerock een donkere afslag welke geheel tot volgroeiing komt in het meesterlijke Big Ben Beat. Met dreigende strijkers, industrial noise, jungle geluiden, Sugar Ray Fly sampler en cyberpunker Kim Deal herself laat ze zich van haar meest veelzijdige kant zien. In deze opgefokte rol zou ze zelfs Keith Flint van The Prodigy kunnen vervangen. Zo gemeen duister heeft ze nog niet eerder geklonken. In het afsluitende A Good Time Pushed ademen Pixies door de poriën heen, en benadrukt Kim Deal nogmaals dat zonder haar een waardige Pixies reünie niet van de grond komt. Het is de som der delen, de uitkomst is op Nobody Loves You More hoorbaar.