Het tiende werkstuk van Kelly Pardekooper opent met Dejamos Ir, een Spaanstalige titel die zoveel betekent als ‘laat ons gaan’. Die drastische beslissing namen de folkrocker uit Iowa en zijn vrouw die een nieuwe job vond, ze verruilden hun huis in Indianapolis voor een bescheiden flat in Las Vegas. Die verhuis werkte inspirerend, na een minder creatieve periode, Kelly’s gitaar zat een jaar stof te vergaren tijdens de eerste Coronagolf, opende het zicht op het gebergte vanuit zijn kamertje onverhoopte creatieve perspectieven.

De muziek klinkt al even adembenemend, zeven songs vertellen zijn verhaal. Forever Broken Hearted drijft op wijds snarenwerk dat een alomtegenwoordig gevoel van melancholie en onthechting uitademt en sterk doorklinkt in het zacht gefluisterde op dromerige soundtrack zwevende Tried To Let Go.

Het rustig op diepe bariton twang dravende Someday Someone is een lokroep naar de eenzame cowboy in de weidse prairie. Een ruiger rockend I’m Leaving vormt even een wat abrupte overgang. Na de fraaie whistlesong Autumn volgt nog het al even fraaie  zacht uit fadende Sleep Tight.

Pardekooper kon in Nashville op de gewaardeerde  muzikale en productionele hulp van zijn oude vriend Teddy Morgan en het toetsenwerk Pat Sansone rekenen die een spaarzame maar bijzonder doeltreffende instrumentatie aanleveren. Ruim voldoende voor een gepaste delicate inkleuring tijdens een aangenaam halfuurtje. Die beperkte luistertijd, Autumn is eerder een uit de kluiten gewassen epeetje dan een volwaardige  fullcd, is het enige bezwaar dat we Kelly Pardekooper kunnen aanwrijven bij dit fijne nieuwe werkstuk.