De werkervaring die Kelly Lee Owens als hulpverpleegkundige in een ziekenhuis voor kankerpatiënten heeft opgebouwd beluister je treffend in haar overtuigende gelijknamige debuut uit 2017 terug. Deze singer-songwriter uit Wales gebruikt de elektronica als verlengstuk van haar geleefde emoties, die ze tot een sfeervolle collage aan prachtige verstillende songs uitwerkt. Je hoort de berusting, en de liefde voor de medemens in zalvende, zelfverzekerde tracks die je in een pijnloze wereld weg laten zweven. Eigenschappen die goed te pas komen als ze langs een bed iemands steun en toeverlaat moet zijn, en die ze perfect aan deze creatieve vorm van ontspanning koppelt. Zo goed zelfs dat ze de doordachte keuze maakt om de zorg definitief vaarwel te zeggen en zich professioneel op de muziek te richten.

Toch is het een lange afgelegde weg om tot dit startpunt te komen. Het succes komt niet zomaar uit de lucht vallen, en Kelly Lee Owens is zeker geen gehypet van de straat geplukt sterretje. De eerste tien jaar voor haar soloplaat zijn vooral gericht op het doelbewust onderzoeken van de mogelijkheden die het muzikantenleven haar te bieden hebben. Een nuttige leerzame periode waarin ze als bassist bij het indierock gezelschap The History of Apple Pie aan de slag gaat. Na het goed opgepakte Out of View verlaat ze in de band, om zich op haar volgende stappen te bezinnen. Daniel Avery en James Greenwood laten haar met de veelzijdige mogelijkheden van de elektronica kennismaken, wat in de Oleic EP resulteert, de basis van Kelly Lee Owens.

De gewaagde Arpeggi Radiohead cover laat al horen dat ze op Inner Song voor een harder en kil dance geluid kiest. Verrassend, want juist die pakkende ritmische dromerigheid van het origineel sluit naadloos bij de sound aan waarmee ze zichzelf drie jaar geleden bij het grote publiek introduceert. Probleemloos voegt ze er een forse dosis aan geschoolde diepgang toe, waarna het halverwege totaal los van de zwaartekracht komt en diepe techno klanken gecombineerd met luchtige ambient er een onvoorspelbare zwartduister kader omheen weeft. Wat een geweldige Inner Song opener, en wat voelt Thom Yorke zich geprezen met hoe Kelly Lee Owens er zoveel eigenheid in stopt, zonder aan de magie van dit pronkstuk te komen.

De zachtheid heeft voor een volwassen goddelijk geluid plaatsgemaakt. Vanaf On hoor je een volgroeide zangeres terug die met haar dromerige stem de pulserende geluidsgolven alle onverwachte richtingen op dirigeert. Een universele bevruchting van dreampop met Daft Punk klinkende nineties house waarmee ze echt keihard toeslaat. Jeanette heeft zelfs een overtuigende old-school new wave opbouw die hier probleemloos op aansluit. Het is zo zonde dat deze release van eind lente tot over de zomer heen getild wordt. Het is een plaat die tevens de afgedwongen eenzaamheid van de Silent Disco in het Corona tijdperk zo treffend benadrukt. Op gepaste afstand in je eigen beschermde wereldje helemaal op hypnotiserende ritmes en voortbewegende beats los gaan.

Kelly Lee Owens offert zelfs haar kenmerkende geluid op, en beperkt hierbij haar sprekende vocalen. Ze bezit de kunst om te bedwelmen, zeg maar gerust te verleiden. Hoe ongemakkelijk voelt de luisteraar zich als Kelly Lee Owens als een mysterieuze minnaar opeens de kamer met haar sensualiteit vervuld. Het is een gewaagde keuze om dit niet verder uit te spelen, en voor een juiste balans tussen prikkelende zwoele zang en hevig toeslaande instrumentale clubtrance te zorgen. Inner Song geeft dan ook al haar geheimen en wendingen vrij. Er gebeurt zoveel, wat je niet allemaal kunt omvatten. De tracks zijn in minuscule kleine individuen opgebouwd die zich door de dreunende begeleiding voortbewegen om in een grotere eenheid te kristalliseren.

Het is bijzonder dat avant-garde goeroe John Cale zijn medewerking aan Corner of My Sky verleent, al moet ik helaas wel concluderen dat dit stukje gesproken ambient meditatie het beste met de koptelefoon op tot zijn recht komt. Dan pas dringt de sombere postpunk instrumentatie goed je poriën binnen. John Cale heeft nog steeds die huiveringwekkende doortastbare diepe stem. De experimenteerdrift die tot hemelse hoogte leidt is vervolgens een triomfantelijke fel brandende kaars welke steeds meer in kracht afneemt. Als uiteindelijk het vlammetje weer begint te schitteren bereikt het echter niet meer die vurigheid waarmee Inner Song zo belachelijk sterk opent.