Weeral zo’n naam die vaagweg een belletje doet rinkelen, de eerste noten brengen me al een beetje op het juiste spoor, het is onversneden soul en als er ergens de naam van The Monophonics valt het laatste puzzelstukje op zijn plaats. Het is de zanger en toetsenman uit San Francisco die  enkele jaren geleden de tent van Moulin Blues in de fik stak met psychedelisch getinte soulfunk.

Kelly Finnigan is de zoon van Mike Finnigan, een gereputeerde en veelzijdig klavierman die op de Electric Ladyland sessies van Jimi Hendrix gesignaleerd werd en later naast Crosby, Stills & Nash, Dave Mason en Maria Muldaur ook Etta James begeleidde. Hij duikt samen met drummer James Gadson even op tijdens de  opnamesessies voor het debuut van zijn zoon. Meestal is het Kelly zelf die toetsenwerk en percussie voor zijn rekening  neemt naast de productie. Ook enkele bandleden van The Monophonics, zoals bassist Max Ramey en trompetman Ryam Scott, zorgen daarbij voor instrumentale ondersteuning.

De tien zelf gecomponeerde songs  weerspiegelen een breed scala van soul, R&B, doowop en andere, meer hedendaagse, invloeden met opvallende zangpartijen die tussen rauwe, emotionele uitbarstingen naar meer ingetogen passages balanceren. Als we I Don’t Wanna Wait beluisteren lijkt het wel of we een soulplaat uit de jaren zestig of zeventig uit de hoes hebben gehaald.

De accurate benadering en zorgvuldig uitgewerkte, genereuze productie resulteren in een onwaarschijnlijke authentiek klinkende sound uit een ver verleden. Herinneringen aan Delphonics en Stylistics zijn nooit ver weg bij het door xylofoon ondersteunde zwoele falsetto timbre  in Catch Me I’m Falling  en Since I Don’t Have You Anymore.  Impressions Of You refereert niet toevallig sterk naar de heerlijke doowop uit Chicago, de glorietijd van The Impressions met Curtis Mayfield.

Een funky getint I Called You Back lonkt naar de wat minder gepolijste soul uit het Diepe Zuiden, het zijn niet alleen de strakke blazers en hitsige percussie en gitaarlicks. Finnigan weet die nimmer geëvenaarde, ritmische vocale erupties van Otis Redding meer dan behoorlijk te reconstrueren. Die duiken na een aanslepende intro terug op in Freedom, ondersteund door een prominent aanwezig dameskoortje dat ook Can’t Let Him Down kleurt, prachtige preachin’ soul die in de buurt van Marvin Gaye komt.

De verrichtingen van deze ‘bleke’ soulzanger op The Tales People Tell sluiten mooi aan bij de door de betreurde Sharon Jones en Charles Bradley en de nog altijd ‘alive and very kicking soulman‘ Lee Fields  gelanceerde soulrevival.