Het lijkt wel of zeventiger Keith eindelijk zijn stiel als solist heeft gevonden. De eerdere solo-uitingen sinds 1988 lieten wel een meer rootsy geluid horen dan de groepsplaten van the Stones die sindsdien volgden, maar waren toch duidelijk geproduceerd voor een breed publiek. Dat is op Crosseyed Heart minder het geval. ‘That’s all I got’, eindigt het korte openingsnummer en titelnummer Crosseyed Heart. Het klinkt, met slechts Keith die zichzelf begeleidt op akoestische gitaar als een demootje dat in de demoversie de plaat heeft gehaald. Óf het is expres in die stijl opgenomen.

De tweede track Heartstopper bewijst wel dat Richards een van de architecten van het Stonesgeluid is. Duidelijk is ook wel, voor zover dat niet bekend was, dat hij nog altijd degene is die The Stones op het rechte bluespad houdt, en Mick degene die in de jaren zeventig en tachtig de groep laat stoeien met achtereenvolgens glamrock, disco en synthesizerpop. Een compositorische hoogvlieger is Heartstopper overigens niet, wat dat betreft is de countryballad Robbed Blind indrukwekkender.

Leeftijdgenoten van Keith als Paul McCartney beginnen inmiddels een bij de oude dag behorend kraakje op de stem te krijgen. Keith klonk in de jaren zeventig soms al als een stoomboot. Zijn levenswandel was daar ongetwijfeld debet aan. Anno 2015, een paar jaar na de beruchte val uit een boom, is hij niet 100 % clean, maar heeft hij naar eigen zeggen de hard drugs wel afgezworen. Een blowtje om de dag mee op gang te brengen, daar blijft het zo’n beetje bij. Zodoende kan Keith een rockertje als Trouble (denk qua tempo aan Happy uit 1972) een stuk beter aan dan voornoemd nummer van meer dan veertig jaar geleden. Zijn stem klinkt zelfs buitengewoon helder. Vergelijk eens met het aan Tom Waits denkende Make No Mistake van solodebuut Talk Is Cheap uit 1988!

Naast de uitstapjes naar de disco in de jaren zeventig, kwam daar in diezelfde periode voor The Stones ook een interesse voor de reggae bij. Denk aan de cover van Cherry O Baby op Black And Blue in 1976. In 1978 maakte Keith een solosingle waarop The Harder They Come van Jimmy Cliff stond, een jaar voordat Joe Jackson daar een westerse hit van maakte. Op Keith’s nieuwe album is Love Overdue het reggae-uitstapje.

Terug naar de echte roots gaat het met Goodnight Irene, de traditional van Leadbelly. Een niet bijzonder revolutionaire bewerking, die vooral bijdraagt aan de sfeer op de plaat. Ook aan Illusion, een duet met Norah Jones, lijkt urgentie te ontbreken.

Maar laat Keith met een aantal muzikanten los op een podium of in een studio en de kans is groot dat het bij de blues uitkomt. Blues In The Morning is zo’n ‘stomper’ met scheurende gitaar en sax. Denk je eens in dat nummer, met deze kale sound, eens door The Stones zou zijn opgenomen met zang van Mick. Het zou bijna een revolutie zijn.

Dat is resumerend ook wat blijft hangen van de nieuwe Keith Richards: de plaat laat lekkere muziek horen, maar vooral ook alles wat The Stones in de laatste twintig jaar niet waren.

Tijd dus om de jongens weer op te trommelen. Het schijnt dat Keith wel wil.