Keeley Forsyth, waar kennen we die naam ook alweer van?  Lang hoeven we niet te zoeken om ons vermoeden te bevestigen dat de Engelse inderdaad beter bekend is als actrice dan als zangeres. Van series als het langlopende Coronation Street, Heartbeat en zelfs een rolletje in Marvel Comics film Guardians of the Galaxy. Toch spitste met name de Britse pers de oren wanneer in 2019 de single Debris werd gedropt: de klank beklemmend, aards, donker, depressief, maar toch ook met een vleugje magie. Magie die ergens diep uit de wortels van deze aarde lijkt te komen. Voornamelijk  toetsen (synthesizer, harmonium) en cello van jazz muzikant Matthew Bourne legden een donkere ‘drone’ klank neer waarover Forsyth haar sacrale, theatrale, maar vooral ook trieste vocalen heen legt. Vocalen in het hoekje van Nico, Scott Walker, maar ook Anna Von Hauswolff en Circuit des Yeux. Dan weet je dat het niet “gezellig” wordt, wel intens.

Alleen wordt er met het gelijknamige debuutalbum Debris helaas niet veel getoerd, we weten allemaal waarom. Dat betekende wel meer tijd om te werken aan haar tweede album Limbs en zie hier het resultaat. Qua benadering en invulling is er niet vele veranderd.  Al lijkt haar stem wat luchtiger, minder triest en beklemmend. Teksten bestaan vooral uit intense mantra’s, waardoor die intense, donkere stem het vooral van klank en intonatie moet hebben. Soms kiest ze voor spoken word, zoals in Bring Me Water, zodat er een meer plechtige toon ontstaat. Wanneer haar vocalen dubbel of zelfs triple gelaagd worden ontstaat er een leuk psychedelisch en ruimtelijk effect.

Nog steeds staan toetsenwerk en een vleugje electronic – naast Matthew Bourne dit keer ook van Ross Downes – centraal om met drones, ambient en psychedelica de donkere muzikale sfeer op te roepen. Maar de meest bijzondere bijdrage komt van de beroemde Schotse percussionist   Evelyn Glennie die met haar eigen ‘Serpent Cymbal’ (een soort kapot bekken, zie video) de track Wash voorziet van een metershoge lading kippenvel door te zorgen voor een wel erg spookachtige sfeer. Alles bij elkaar maakt het van Limbs vooral een donker, intensief album voor in de late uurtjes – met de koptelefoon op. Zodat je echt meegesleurd wordt door de sfeer: de ambient drones, die intense stem van Forsyth. Vooral niet om op te zetten tijden de afwas of het stofzuigen, want dat is zonde. Concentreer, onderga en geniet!