Als piepjonge snaak hanteert Kaz Murphy de drumsticks in rockbandjes die de podia van schoolfuiven in Zuidelijk Jersey  en Philadelphia afschuimen. Op zijn dertiende schakelt hij over op gitaar en mandoline en begint songs te schrijven die hij in de plaatselijke koffiehuizen circuit voorstelt. Een ontmoeting op zijn zeventiende met folkman Dave Van Ronk sterkt hem in zijn besluit om als songwriter verder te gaan.

Daarnaast test hij in Santa Fe poëzie en kortverhalen uit, in ’78 pikt Don Van Vliet een van die verhalen op in Bat Chain Puller. In die periode is Murphy actief als percussionist voor beat poëet Allen Ginsberg en componeert  science fiction musicals. Na een rock intermezzo bij Mad Mad Nomad, debuteert de ondertussen terug naar Seattle verhuisde songsmid in ‘97 met One Happy Camper.

De vierde soloplaat Ride Out The Storm komt in Texas met de hulp van Scrappy Jud Newcomb tot stand. “I’ve been to Hoboken I’ve been to Hollywood ain’t much difference, just a neighbourhood” vertelt Murphy met franjeloze maar bijzonder doeltreffende voordracht. When People Come Together weerspiegelt een nomaden bestaan  en opent voortreffelijk de score van een onderhoudende soundtrack.

Op twangende bariton gitaren en mandolines passeren reisverhalen  door Americanaland. A Sunny Day is een ietwat mysterieuze ode aan de betreurde ‘Man in black’. “I believe the big train has come to take me away,… his name was Cash and that’s a fact”. In het door een zwierige slide gekleurde Blue Devil Sky keert hij terug naar zijn jeugdjaren en het op sprankelende countrypickin’ loopjes Somebody Could Be Me refereert eveneens naar persoonlijke gebeurtenissen uit  Murphy’s verleden. Een beproefde formule bij talloze storytellers, Murphy onderscheidt zich met accurate en beeldrijke karakterstudies, mooi verwerkt in geïnspireerd en fraai geïnstrumenteerd songwerk.