Vanuit Brooklyn laat Katie Von Schleicher drie jaar geleden met het uitgebalanceerde debuut Shitty Hits al van zich horen. Een donkere plaat waar ze zich met haar lekker veilig diep in de mix weggestopte vocalen bescheiden lo-fi opstelt. Die zangpartijen komen ook niet volledig tot het recht in Wilder Maker, het project waar ze deze met Gabriel Birnbaum deelt, al levert het wel het geslaagde Zion op. Gabriel Birnbaum bewandelt solo vervolgens met het experimentele instrumentale Nightwater een totaal ander pad en geeft Katie Von Schleicher daardoor de mogelijkheid om haar tweede album af te ronden.

Op Consummation kiest ze ervoor om haar stem volledig helder op de voorgrond te plaatsen. Dat deze zangeres een groot bewonderaar van de dromerige vrouwelijke sound is komt overduidelijk naar voren. Hier komt ze muzikaal openlijk voor uit, zonder er vaag en moeilijk over te doen. Dat is ook niet nodig, zeker niet als dat een lekkere plaat oplevert, en dat is Consummation absoluut. Ze herintroduceert zichzelf als een volgroeide vocalist met een licht erotisch berustend stemgeluid. Het filmische karakter domineert in de schetsmatige songs waarbij ze haar toevlucht in oude jaren vijftig movie klassiekers zoekt. De beelden die toen op het doek geprojecteerd werden vormen genoeg lesmateriaal om inspiratie uit te halen. Het korte Strangest Things met het kitscherige engelenkoor is hiervan het beste voorbeeld.

Maar goed dat daar nog steeds genoeg stevige rocknummers tegenover staan. Bij het rauwe punky Can You Help? stampt ze flink de gitaarpedalen in. Een groot contrast met de eighties gekleurde Brutality droompop en het door hemelse orgelklanken opgesierde Nowhere. Met de rommelige sixties georiënteerde garagerock akkoorden en een soepel vriendelijk bubblegum refrein laat ze een luchtige kant in het springerige Wheel doorademen. En dat geeft perfect weer waartoe ze in staat is. Dat medeschrijver en producer Adam Brisbin aardig gitaar speelt en dat talent ook hier benut is dan een groot voordeel.

De dramatische ruwheid waarmee ze het krachtige You Remind Me omhoog pusht wordt door vervreemde elektronica en hakkende beats ondersteund. Hiermee poseert ze zich in een desperate donker werkveld met veel verwijzingen naar de uitzichtloze wanhoop waarmee de zwaar gedrogeerde gitaarscene in de jaren negentig de wereld glazig tegemoet staart.

Met gemak kan ze voor een duistere sound kiezen, maar juist net die afwisseling met luchtige retro sentimentele ABBA samenzang nummers, werken in het voordeel. De hoge uithalen en pianobegeleiding plaatst haar tussen Tori Amos en Kate Bush in, maar net als bij deze grootheden is het de spannende eigenzinnigheid die dit afmaakt. Klassieke bewerkte tinten worden probleemloos met stevigere voort drummende nachtleven electroclash en krassende postpunk duisternis afgewisseld.

Consummation is een allegaartje aan stijlen, welke zich aan het turbulente leven van Katie Von Schleicher reflecteert. Een onvoorspelbare indiepop album met verrassende wendingen. Het is bijzonder hoe ze zich vocaal zo sterk ontwikkelt, al vormt het kinderlijk gezongen Power hierbij een uitzondering. Daar staan genoeg schitterende opgebouwde diamantjes tegenover.