The Alchemist’s Euphoria is het eerste album van Kasabian sinds het vertrek van zanger Tom Meighan in 2020. Meighan was met zijn brutale uitstraling en uitgesproken teksten bepalend geweest voor het imago van de band uit Leicester maar kon niet meer gehandhaafd worden nadat gebleken was dat hij zijn verloofde had mishandeld. Meighan had een alcoholprobleem en werd gediagnosticeerd met ADHD. Hij is uiteindelijk wel getrouwd met zijn verloofde maar Meighans rol in Kasabian is uitgespeeld.

Het is gitarist, zanger en songschrijver Sergio Pizzorno die nu ook de taak van frontman op zich mag nemen. Dat is gezien zijn grote rol in Kasabian en zijn eerdere soloproject niet zo verwonderlijk. Het werd voor Pizzorno duidelijk dat de band na alle commotie tóch door moest gaan. Hij putte kracht uit het weidse van de zee: je kunt beter de golven opgaan en dingen ontdekken, dan je terug te trekken.

The Alchemist’s Euphoria kent een aantal motieven: het idee van het bekijken van de aarde vanuit de ruimte en het plezier in het creëren; scheppingsdrang. Uit dat laatste komt ook het idee van de euforie van de alchemist voort. De nogal zwaar aangezette, meeslepende openingstrack Alchemist is een voorportaal en straalt het idee uit van ‘we gaan ervoor’. Hierna is Scripture gelukkig wat scherper, met hier en daar die typische Kasabian swagger, al blijft het lastig om Tom Meighan op dit punt te vervangen. De melodieuze rustpunten, met strijkers en akoestische gitaren, trekken de song kamerbreed.

Elders leidt die bravoure tot wisselende resultaten: Rocketfuel is een weinig verheffende stamper vol dubstep-invloeden met een dynamiek die gemaakt lijkt voor (halfdronken) festivalweides. Ook Chemicals is niet om over naar huis te schrijven. Voorspelbare, gladde, uptempo poprock die snel vervliegt. De ophitsende lad/glam rock van Alygatyr is beter, maar mede doordat Pizzorno hier en daar zijn stem eigentijds bewerkt ook nogal druk.

Tegenover de drukte zet Kasabian een aantal rustigere songs. Strictly Old Skool is een welkome, subtiele elektronisch getinte, liefdevolle popsong. The Wall werd recentelijk door de BBC gedraaid na de gewonnen voetbalfinale. Het is een nogal melodramatische powerballad voor het grote publiek die je op een Kasabian album niet direct verwacht, laat staan nodig hebt. T.U.E. (the ultraview effect) is kalme, diepe technopop die richting het einde een wending richting psychedelische seventies rock kent. Een vleug Dark Side of the Moon waaiert uit de speakers. Ook Stargazr is strakke technopop. Hier lijken Pizzorno c.s. bij momenten de erfenis van Underworld te willen uitdragen. Niet zo verwonderlijk, aangezien Kasabian al vanaf de beginjaren laat horen de dansvloer mee te nemen in hun muziek.

Zo is The Alchemist’s Euphoria een plaat waarop Kasabian nadrukkelijk probeert te bewijzen nog stevig overeind te staan. Sergio Pizzorno, gesterkt door zijn solowerk met The S.L.P., neemt hierbij het voortouw en trekt Kasabian de jaren twintig in. Het resultaat is een vol geproduceerde plaat die uiteenloopt van brutaal naar nederig, van uitdelend naar observerend, van rock naar trance/dance en van hard naar zacht – het kleine, akoestisch getinte Letting Go op het einde voelt als de enige box die nog niet was aangetikt. Er valt op deze goed gevulde, eigentijdse zevende van Kasabian zeker het nodige te halen maar dat maakt het nog lang geen overtuigend, coherent album dat zich kan meten met het beste werk van de band. Voorlopig blijven we liever de vroegere albums, en vooral West Ryder Pauper Asylum, draaien. Allen zijn inmiddels meer dan tien jaar oud. Óf we checken het nieuwe werk in een live-setting.