Het is september 2009. De VMA’s worden gehouden en voor de categorie ‘Best Female Video’ is zojuist Taylor Swift het podium opgeroepen om haar prijs in ontvangst te nemen. De destijds 19-jarige zangeres kan haar geluk niet op en probeert haar overweldigende gevoelens om te zetten in woorden. Terwijl ze midden in haar speech zit springt er een persoon het podium op en wordt de microfoon uit haar handen getrokken. ‘’Yo Taylor, imma let you finish but Beyoncé had one of the best videos of all time! Of all time!’’. Aldus Kanye West.

Was het netjes? Nee. Was dit het juiste moment? Absoluut niet. Had Kanye gelijk? Kanye vond van wel. Echter was Kanye de enige die zijn acties op dat moment rechtvaardig vond. Nadat Kanye zijn statement had gemaakt, liep hij onder gejoel vanuit de zaal weer terug naar zijn stoel. Voor Kanye bleef het echter niet alleen bij boe-geroep. Maanden volgden waarin Kanye non-stop op negatieve wijze verscheen in de media. Collega rappers bekritiseerden zijn acties, tours werden gecanceld en zelfs toenmalig president Barack Obama noemde Kanye een ‘jackass’. Om zijn leven nog zuurder te maken, werd hij dag en nacht gevolgd door paparazzi die lurkten op de volgende misstap van Kanye zodat er weer iets was waarover geschreven kon worden.

Om te ontsnappen aan de kritiek en alle negatieve aandacht om hem heen besloot hij om de Verenigde Staten te verlaten. Na korte periodes in Japan en Italië, vertrok hij naar Hawaii om daar te beginnen aan een album. Dat album zou uiteindelijk de titel krijgen My Beautiful Dark Twisted Fantasy. Het moest de comeback worden na een jaar lang radiostilte rondom de persoon Kanye West. Daarvoor had hij hulp nodig, veel hulp.

En die hulp kwam er. Waar Real Madrid uit ‘Galacticos’ bestond, Arsenal een jaar lang ongeslagen bleef met ‘The Invincibles’ en Barcelona jarenlang Europa domineerden met hun Tiki-Taka elftal, had Kanye West zijn eigen sterren ensemble verzameld voor op het album. Een lijst om je vingers bij af te likken, bestaande uit: Jay-Z, Rick Ross, Pusha T, Kid Cudi, Bon Iver, John Legend, Nicki Minaj, Raekwon, Rihanna, Elton John, Alicia Keys, Drake, Teyana Taylor en nog veel, veel meer artiesten.

Deze artiesten nodigde hij uit in zijn studio op Hawaii, waar 6 maanden lang muziek maken centraal stond. Het concept voor het album werd niet alleen bedacht, maar ook geleefd in Hawaii. Zo werkten de geluidsmannen in maatpakken in de studio, werden telefoons verboden en mocht niemand vertellen waar ze mee bezig waren op het eiland.

In de aanloop naar de albumrelease werd er elke vrijdag een gratis track uitgebracht. Deze tracks bestonden voornamelijk uit de nummers die het album niet haalden. Dit gebeurde onder de naam GOOD Fridays en diende als promotiemiddel van het volledige album. Onder deze tracks behoort ook Christian Dior Denim Flow, wat uitgegroeid is tot een van mijn favoriete Kanye tracks. De bijdrage van Kanye zelf op deze track laat wat te wensen over, maar de fenomenale hook van Kid Cudi en John Legend, dodelijke verses van onder meer Pusha-T en de prachtige instrumental maken een werkelijk magische combinatie.

Naast de GOOD Friday releases werden er eerder ook 4 singles uitgebracht die wel de albumselectie zouden halen. Deze singles waren POWER, Runaway, Monster en All of the Lights die allen een plek veroverden in de top 40 lijst van de Billboard hot 100. Door de marketing en goede ontvangst van deze nummers werden de verwachtingen alsmaar hoger voor het aanstaande album.

En op 11 november 2010 was daar dan eindelijk het zeer geanticipeerde album dat Kanye West moest verlossen van zijn status als meest gehate artiest in de muziekindustrie. Het album telt 13 tracks en werd een maand na het uitbrengen van de short film Runaway uitgebracht. Het album verteld een verhaal over The American Dream in zijn meest extreme vorm en de hedonistische levensstijl die daar onlosmakelijk aan verbonden zit.

De door Nicki Minaj ingesproken intro van het album is een aangepaste weerspiegeling van Roald Dahl’s versie van het sprookje Assepoester. Waar in de bekende versie van Assepoester gesproken kan worden van een happy end, is de versie van Roald Dahl een stuk bloederiger. Het hoogtepunt is de onthoofding van de stiefzusters van Assepoester, waardoor Assepoester realiseert dat haar droomprins niet de man was die ze verwachtte en zijn karakter een stuk meer duivels is dan ze dacht.

Het verhaal van Roald Dahl’s Assepoester is een grote inspiratie geweest voor het album. In de ogen van Kanye was het glamoreuze leven en de faam zijn ontsnapping aan het ‘gewone leven’ dat hij leidde in Chicago. Echter kreeg hij al snel te maken met het duistere karakter van dit leven en de door geld, drugs en lust gevoede levensstijl die hiervan het resultaat is. Echter hield dit hem niet tegen om dit leven -oftewel de prins- na te jagen, een morele kwestie die bestempeld kan worden als zijn Beautiful Dark Twisted Fantasy. De gelijkenissen aan het Assepoester verhaal zijn hier duidelijk in terug te zien.

Ook op één van de vijf cover arts, gemaakt door George Condo, is een afbeelding te zien van het lichaam loze hoofd van Kanye met een kroon. In mijn ogen is de betekenis hierachter dat het Kanye gelukt is zijn doel te behalen, het leven van een luxeleven, maar dat dit succes ook heeft geleid tot zijn onthoofding.

Dark Fantasy is de openingstrack van het album en gaat over Kanye’s eerste kennismaking met de luxueuze levensstijl. Door de track heen schemert door dat ondanks hij geniet van dit nieuwe leven, hij aan de binnenkant nog steeds moeite heeft te dealen met issues uit het verleden. Hij gaat in op de verleiding van drank en drugs om te ontsnappen aan deze problemen, maar weet dat hij de confrontatie hiermee alleen maar uitstelt.

De volgende track Gorgeous is gebouwd op het schrijnende verlangen van Kanye om het te maken in het sociaal ongelijke systeem van Amerika, waarin mensen van kleur niet dezelfde kansen krijgen als de blanke meerderheid. Het melodieuze refrein van Kid Cudi is te zien als innerlijke dialoog, waarin duidelijk wordt dat hij het zichzelf nooit zou kunnen vergeven als hij zijn droom geen werkelijkheid maakt. De laatste verse op de track is gereserveerd voor Wu-Tang legende Raekwon. In deze verse kijkt hij terug op zijn rijke carrière en waar hij vandaan komt. Hij inspireert anderen om te blijven shinen en te leren van voorbeelden als zichzelf en Kanye.

Tevens is de stem van Kanye op deze track vervormd, een sound die op zijn vorige album 808’s & Heartbreaks voor het eerst te horen was. Tijdens het maken van dit album nam Kanye afscheid van zijn meer toegankelijke College Dropout status en zette hij de volgende stap in zijn ontwikkeling als artiest.

De derde track op het album is POWER en behoort tot een van de vier tracks die werden gereleased als single. In de track zijn verschillende samples te horen van de nummers 21st Century Schizoid Man van King Crimson en Afroamerica van Continent Number 6. Op deze track gaat Kanye in op zijn status en de macht die dit met zich meebrengt. Ook neemt hij een moment om terug te blikken op de gebeurtenissen die hebben geleid tot zijn terugtrekking naar Hawaii en maakt hij op geraffineerde wijze duidelijk hoe de verantwoordelijkheden die met volwassenheid komen een belemmering vormen voor zijn artistieke expressies.

Op de track All of the Lights gaat Kanye verder in op de struggles die hij heeft met zijn relatie tot de scene. De boodschap komt verpakt in een metafoor van huiselijk geweld, waarin de protagonist een gevangenisstraf moet uitzitten voor het slaan van zijn vriendin. Als gevolg mag hij zijn dochter (Metafoor voor de muziekindustrie) niet meer zien, hij betuigt spijt voor zijn acties en smeekt als het ware om hem weer te accepteren. Een gevoelig onderwerp, omdat Rihanna ook deel uitmaakt van de track. Een paar maanden voor de release van het album kwam het nieuws naar buiten dat zij zelf slachtoffer was geworden van huiselijk geweld tijdens haar relatie met Chris Brown. De outro van de track wordt verzorgd door Elton John en Alicia Keys, een aangename combinatie die de track tot een mooi einde brengt.

Het absolute hoogtepunt op de track Monster, waaraan Bon Iver, Rick Ross, Nicki Minaj en Jay-Z een bijdrage leveren is de verse van Nicki Minaj. Destijds bevatte haar muziek hevige pop-invloeden, waardoor ze eerder de stempel van popartiest kreeg dan die van een rapper. Op deze track toont ze echter haar capabiliteit als rapper en sloopt ze de instrumental. De on-point delivery en soundmix doen je vermoeden dat ze daadwerkelijk een monster is.

Op het gebied van lyrics stijgt de track So Appaled ver uit boven de rest. Gastbijdrages van rappers Jay-Z, Pusha T, RZA en CyHi The Prynce tillen de track naar een hoger niveau toe. Leuk feitje; CyHi The Prynce zou eigenlijk de hook van het nummer doen. Toen Kanye in slaap viel in de studio, besloot hij een verse op te nemen. Nadat Kanye wakker was geworden en de verse van CyHi hoorde, besloot hij direct om de verse te behouden Swizz Beatz nam hierna de taak over om het refrein te doen. De verse van RZA doet meteen reminiscen aan zijn Wu-Tang tijden, rauw en Hip-Hop pur sang.

De rauwheid waarmee So Appalled tot een einde wordt gebracht, maakt op de volgende track Devil in a new Dress plaats voor de zijdezachte stem van Smokey Robinson. Zijn track Will You Love Me Tomorrow is gesampled voor de instrumental van deze track en is een directe throwback naar de soulsound van College Dropout Kanye die door velen werd omarmd. Lust is het onderwerp van deze track en de verse van Rick Ross is wellicht de beste uit zijn carrière. De instrumental op zich maakt de track al de moeite waard om op repeat te hebben staan. De toevoeging van de verses van Kanye en Rick Ross, gitaarsolo van Mike Dean resulteren in een track die nog heel lang in mijn playlist zal blijven staan.

Je zou tijdens het luisteren van dit album bijna vergeten dat Kanye ook een menselijke kant heeft. Op de track Runaway laat hij deze kwetsbaarheid plots in alle openheid zien. Het is voor het eerst dat Kanye ook naar zijn eigen verantwoordelijkheid kijkt. De productie begint in eerste instantie met het aanslaan van een paar simpele noten, maar zodra de beat erin klapt ontpopt de track zich tot een waar meesterwerk. Het is voor het eerst op het album dat je je kan relateren aan Kanye en hij zich weer met beide voeten aan de grond lijkt te bevinden. De 3-minuten durende outro klinkt alsof Kanye een vocoder in zijn mond heeft gestopt en mee neuriet met de melodie van het nummer. En ik moet zeggen, het klinkt verrassend goed. Het is exemplarisch voor Kanye als producer en als persoon. Hij doet dingen die anderen niet eerder hebben gedaan en hij slaagt er nog in ook. Een unieke track die nog lang meegaat.

Het is ook deze track waarmee hij voor het eerst weer opduikt in de spotlight. Eén jaar na dato van het Taylor Swift incident, debuteert hij het nummer tijdens de VMA-awards van 2010 op hetzelfde podium waar hij zijn verdoemenis op zichzelf afriep. Een iconisch moment dat het terugkijken zeker de moeite waard is.

Mijn advies is om niet te lang te blijven hangen in de emotionele afterglow van Runaway. Direct na afloop van het nummer word je in je gezicht geslagen met een snoeiharde gitaar riff die de vulgaire track Hell Of A Life inluidt. Een track die ik met één woord zou willen omschrijven als smerig. In de goede zin van het woord. Nonnen die klaarkomen, trouwen met een pornoster; het zit er allemaal in. De smerigheid van de track kan je bijna ruiken en zorgt nagenoeg altijd voor een oprechte stank face. De plaatsing van deze track op het album vind ik vreemd, aangezien de volgende track weer een emotionele lading met zich meebrengt. Naar mijn mening was de track beter tot zijn recht gekomen als het na de track Monster was geplaatst.

Die emotionele lading komt met de track Blame Game waarop John Legend zijn intrede doet voor het refrein. Ook hier is het herkenbaarheidsniveau een stuk hoger dan de vorige tracks. Het nummer gaat over hoe twee personen die lief en leed met elkaar deelden elkaar nu behandelen als vreemden wanneer ze elkaar tegenkomen op straat. Het gevolg van een stukgelopen relatie. In het midden van het nummer draagt Kanye een gedicht op van Chloe Mitchell. Ook in deze track geldt de relatie tussen de twee personen als metafoor voor Kanye zijn relatie tot de faam.

Het slotnummer van het album, Lost in the Woods, is gebouwd op een sample van het nummer Woods van Bon Iver. De versie van Kanye is een gedicht dat hij schreef voor zijn vrouw Kim Kardashian. De vocale contributie van Elly Jackson en de gehele productie maakt het nummer tot een Broadway ervaring. In de outro van het nummer is het krachtige spoken word stuk ‘Comment #1’ van Gill-Scott Heron te horen.

Datzelfde stuk ontleent zich voor het nummer Who Will Survive In America waarin kritisch wordt gekeken naar de idealen in het kapitalistische systeem waarop Amerika gebouwd is. ‘’All I want is a good home and a wife. And children, and some food to feed them everynight.’’ is te horen. Tot diezelfde conclusie kwam ook Roald Dahl’s Cinderella, nadat zij kennis maakte met de gruwelen van het luxeleven.

De vraag blijft dus of Kanye zich overgeeft aan zijn obsessie voor faam, of zich ooit kan wenden op het leven van een regulier leven. Met zijn meest recente album lijkt religie een grotere rol te zijn gaan spelen in zijn leven, maar weet hij zich nog steeds op frappante wijze in de media te vertonen. Denk bijvoorbeeld aan zijn uitgesproken steun aan Donald Trump, de ‘’slavery is a choice’’ uitspraak, of zelfs zijn eigen poging tot presidentschap.

Al met al geeft het album een kijkje in het hoofd van Kanye, het is letterlijk zijn Beautiful Dark Twisted Fantasy omgezet tot een album. De persoon Kanye, het comeback verhaal, de aanloop naar het album en het eindresultaat maken het voor mij één van de beste albums aller tijden. De productie ervan is van meesterlijke ambacht en de eindeloze lijst artiesten zorgen voor een veelzijdige sound die ervoor zorgt dat het album niet repetitief wordt.

Overigens, om nog even terug te komen op het VMA-incident. Taylor Swift won de VMA-award voor haar video van het nummer You Belong With Me. Beyoncé was genomineerd met haar video voor het nummer Single Ladies. Welke van de twee is jou het meest bijgebleven?