×

Recensie

Jazz

23 juli 2020

Kamaal Williams

Wu Hen

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Black Focus

Wu Hen Kamaal Williams Jazz 4 Kamaal Williams – Wu Hen Written in Music https://writteninmusic.com

Toetsenman Kamaal Williams is terug met een nieuwe plaat en nieuwe band. Wu Hen maakt maar weer eens duidelijk hoe onmisbaar de golf aan Britse jazz is geworden.

Natuurlijk begon alles met Black Focus het album dat Williams met drummer Yussef Dayes maakte en dat samen met de verzamelaar We Out Here de jonge Britse jazzscene drie jaar geleden zo krachtig in kaart bracht. Na de wereldtour die volgde en waarin de band zich vanwege onenigheid onderling opknipte, waarna zowel Williams als Dayes met elk een eigen band onder de naam Black Focus de optredens afwerkte, kwam Williams op eigen kracht met The Return, een sterk album dat aangaf dat Williams het ook zonder Dayes af kon.

The Return verscheen op Williams eigen platenlabel Black Focus (…inderdaad) waar nu ook Wu Hen op verschijnt. Het album is weer een stap verder in de muzikale ontwikkeling van Williams. Met nieuwe gezichten Greg Paul (van Kalayst Collective) op drums, Rick Leon James op bas, Quinn Mason op saxofoon en Alina Bzhezhinska op harp in een aantal tracks heeft hij een fijne band te pakken.

Paul en James zijn afkomstig uit de Londense scene, Quinn ontdekte Williams in Amerika en vroeg hem naar Londen te komen om in de band voor het album plaats te nemen. Hij is een hele mooie aanwinst met een vrij geluid waar juist de ritmesectie groove en body geeft. Een wel heel mooie aanvulling op de composities zijn de strijkersarrangementen van Los Angeles legende Miquel Atwood-Ferguson die op een drietal tracks te horen zijn.

Williams is dol op groove en in Paul en James heeft hij daar weer een geweldige basis in. Wat een heerlijke dan weer coole swing weten deze mannen toch in de composities neer te leggen. En ook Williams toetsenspel is weer opwindend en super sfeervol. Luister toch eens naar zo’n lome sleep als ze in Big Rick oppakken of die tegen dubstep en drum-‘n-bass aanduwende beats en groove die ze in One More Time neerleggen.

Wu Hen heeft verschillende muzikale kleuren. De (soul) jazz van het opzwepende Pigalle, de groove van het funky atmosferische Save Me, het fijn in tempo opgepitchte Mr Wu en de dromerige albumafsluiter zijn allen sterke tracks vol vrijheid en sfeer. Fijn ook om de miskende zangeres Londense Lauren Faith de song Hold On van haar gloedvolle vocalen te voorzien.

De mooiste tracks van het nieuwe album zijn die met Miquel Atwood-Ferguson. Albumopener Street Dreams, met naast de prachtig gearrangeerde strijkers ook een prominente rol voor de harp van Bzhezhinska, is zo veelbelovend als je een album maar kunt beginnen. Ook de machtige strijkers in het lekker lome 1989 maken die track onweerstaanbaar mooi. Net als in het nog mooiere, haast filmische, Toulouse. Het hele album had wat mij aangaat arrangementen van Atwood-Ferguson mogen hebben.

Kamaal Williams blijft ons, ook op eigen kracht, steeds weer fijn verrassen. Wu Hen is een erg fijne opvolger van The Return en een logische progressie vanaf Black Focus.

Kant A:

  1. Sweet Dreams
  2. One More Time
  3. 1989
  4. Toulouse
  5. Pigalle

Kant B:

  1. Big Rick
  2. Save Me
  3. Mr. Wu
  4. Hold On
  5. Early Prayer