Met Someday, The Moon Will Be Gold heeft de 21-jarige Canadese zanger en multi-instrumentalist Kalle Mattson een uitstekende derde plaat gemaakt. Versterkt met een talententeam op verschillende blaasinstrumenten, drums en basgitaren, heeft Mattson een mooie balans tussen groots en bombastisch en klein en verfijnd gevonden.

Met openingstrack An American Dream knalt de plaat er, na een een soort elektronisch bubbelende intro, loeihard in om vervolgens over te gaan naar kalme akoestische begeleiding van het couplet. Deze afwisseling werkt aangenaam en blijkt kenmerkend voor de rest van het album. Niet eerder paste Mattson zo veelvuldig blazers toe in zijn nummers.

Het rustige Darkness dat volgt, is misschien wel het mooiste kunstwerkje op de plaat. Een rustige tokkel geeft de stem van de Canadese zanger alle ruimte om door te dringen tot alle hoeken en nissen van de ruimte en het gevoel van de luisteraar. Als vervolgens de melancholische, trage trompetten invallen is de cirkel rond: de tragiek van het leven en de schoonheid van het loslaten, komen bij elkaar in een perfecte cocktail.

In de kern is Someday, The Moon Will Be Gold een plaat over de dood, schrijft Mattson op zijn website. Het is de volwassen afsluiting van de dood van zijn moeder die vijf jaar geleden stierf toen hij zestien was. Hij wist niet hoe hij er mee moest omgaan, was niet voorbereid zoals oudere mensen dat zijn omdat ze het al kennen.

Het stemgeluid van Mattson is even wennen, maar wordt aangenamer naarmate men vaker luistert. Het is moeilijk te vergelijken met andere artiesten, maar het heeft een eigen helderheid met een nasaal randje.

Someday, The Moon Will Be Gold is gevarieerd, maakt gebruik van vele instrumenten, raakt in arrangementen (allemaal door Mattson zelf bedacht overigens) en in teksten. Of je nu het rustige Love Song To The City, het opzwepende Pick Me Up of het stevige, door elektrische gitaren gedragen Hurt People Hurt People luistert: het blijft verbazen en verwonderen.