Kaleida maakt synthpop, geworteld in de experimentele new wave/postpunk/electropop van begin jaren tachtig en de avontuurlijkere techno van de jaren negentig. Dus geen glimmende elektronische, eighties retrosound. Nee: gestileerde, sfeervolle, donkere, sterk vocale synthpop met een scherp randje.

Het debuutalbum Tear The Roots opent overtuigend met Convolution en Echo Saw You. Tracks die een prikkelend visitekaartje vormen voor Christina Wood en Cicely Goulder, sinds 2013 samen opererend vanuit Londen. Convolution is een interessant gestructureerd nummer met bewerkte vocalen en unheimische sferen dat de aandacht vijf minuten weet vast te houden. Echo Saw You is minimaal, melancholisch en meeslepend.

Het duo doet in haar geluid en sfeer soms denken aan Yazoo, Laurie Anderson en de vroege Eurythmics: een terecht grote rol voor vocalen en een donkere, vaak ritmische setting. Met All The Pretty Pieces koppelt Kaleida oude folksferen aan techno, terwijl Free, voorzien van spaarzame (piano-)begeleiding met gemak overeind blijft dankzij Woods onontkoombare voordracht.

Het koele Think was te horen in de film John Wick. Een prima track, maar vergeleken met de rest van het album, minder origineel. Dan is het schrille, prangende Coco aanmerkelijk bijzonderder. Ook de filmische technopop van de single Meter mag er wezen. Voordat de strijkers van Tear The Roots stijlvol het licht uit mogen doen komt nog de cover van 99 Luftballons voorbij. Een opvallende, kale en interessante versie die ook nog eens terug te vinden is op de soundtrack van Atomic Blonde. Kaleida’s naam lijkt inmiddels gevestigd en dat is op basis van dit album in ieder geval terecht.