IJsland blijft een bijzonder land. De inwoners zijn praktische, creatieve en strategische denkers, wat het hoge aantal schakers verklaart. Met een inwoneraantal van onder de vierhonderdduizend mensen leveren ze muzikaal een mooi aanbod. Op internationaal gebied zijn artiesten als Björk (The Sugacubes), Of Monsters and Men, Múm en Sigur Rós behoorlijk succesvol, gevolgd door de meer op techno gerichte bands als GusGus en Fufanu. Van laatstgenoemde levert zanger Kaktus Einarsson nu met Kick The Ladder zijn eerste soloplaat af.

Het donkere prachtige Kick The Ladder titelstuksluit mooi bij de duistere grimmige elektro postpunk van Fufanu aan. Zware ondoordringbare duistere geluidsgolven met daar doorheen die dagdromende vocalen van Kaktus Einarsson. Tekstueel verwoordt hij het mooi. Om je verder te ontwikkelen moet je het verleden achter je laten. Of deze keuze voor de verdere voortzetting van de band Fufanu gevolgen heeft durf ik niet te zeggen. Het gezelschap verkeert op social media al een jaar in ruststand. Dit verontrustende teken van leven vermoedt het ergste. Ook de nachtelijke Ocean’s Heart disco behandelt het ontsnappen uit de dagelijkse sleur. De zanger zet definitief zijn zinnen op het buitenland om daar een carrière op te bouwen en laat Fufanu blijkbaar een stille dood sterven.

Dat de koele natuurlijke omgeving zijn invloed op het songschrijverschap uitoefent blijkt uit die troosteloze eenzame sfeer welke over de plaat heen hangt. Door toevoeging van de beats en bas herplaatst Kaktus Einarsson het in het heden waardoor de plaat toch stukken lichter dan het werk van Fufanu is. Kick the Ladder gaat over los laten en verlatingsangst, niet alleen het afscheid van vroegere bandmaatjes nemen staat hierbij centraal. De eenzame nachten gescheiden van een geliefde; de een vertrouwd thuis, de ander in een vreemde hotelkamer. Misschien wil Kaktus Einarsson gewoonweg niet meer op tournee. De keerzijde van het roem in persoonlijk verdriet samengevat. Een vrijbrief wat als excuus gebruikt wordt om zich van Fufanu te ontkoppelen.

Ondanks dat het niet direct tot je doordringt zijn veel van de synthesizergeluiden door warme akoestische instrumenten vervangen. Samen met de Franse jazzpianist Thibault Gomez zoekt hij naar organische supplementen om een unieke softpop sfeer te creëren. Zijn bijdrage sluit bij de regenachtige sound aan die in de jaren tachtig vooral vanuit Glasgow Europa overspoelt. En altoze dan toch van klassieke middelen gebruik maken, dan passen ze de bespeelwijze zodanig aan dat het toch een unieke sound oplevert. Daardoor is het heel bijzonder dat Kaktus Einarsson toch dat ijzige new wave gevoel oproept. Spookachtige E-bow effecten maken van 45rpm een mooie mysterieuze track welke misschien zelfs nog als afsluiter beter tot zijn recht komt.

Het vervelende is dat deze werkwijze zo perfect is uitgevoerd dat nuance verschillen minimaal opvallen. De benadering is hoe dan ook stukken popgerichter doordat de hedendaagse folk amper opzichtig is. Het experimentele No Runaway begint als een The Young Gods achtige track, de ommekeer komt als de souljazzpiano van Thibault Gomez de verantwoording opeist en er een commerciële twist aan geeft. Daydream Echo valt vanwege de kinderlijke percussie en de speelse bas op. Ook hier hoor je in eerste instantie niet dat er vrijwel geen gebruik van keyboards gemaakt wordt. Och, de een zweert bij een klassieke fiets, terwijl de ander met minimale inspanning van een e-bike geniet. Mij bevalt die aardse aanpak in ieder geval prima!