Na het wisselvallige, uit ouder werk samengestelde Våre Demoner uit 2009 is ‘Kaiser’ Janove  Ottesen weer overtuigend terug met zijn Orchestra met deel één van de trilogie Violeta Violeta. Deel twee komt in januari 2012 uit en deel drie wordt in november van dat jaar verwacht.

Op Voileta Violeta Vol. I vinden we alle benodigde ingrediënten die een goed Kaizers Ochestra album zo kenmerken. De band koppelt de voor ons grotendeels volstrekt onbegrijpelijke Noorse dialecten aan een gretige gedrevenheid, voorstuwende ritmes, verrassende muzikale wendingen en verslavende refreinen in de beste gypsy-punk-pop-rock traditie, waarbij op Vol. I vooral de grote diversiteit opvalt. Vaak gaat een te grote variatie ten koste van de kwaliteit maar op de beduidend mindere slottrack Sju Botter Tarer Er Nok Beatrice na is elk nummer raak. Elk nummer klinkt weer anders dan het vorige en desondanks blijft het concept en het geheel overtuigend overeind. Vanaf de eerste tonen van Philemon Arthur & The Dung worden we in de bijzondere wereld van dit Noorse gezelschap gezogen. Ondanks of misschien zelf wel dankzij de taalbarrière gaan we volledig op in de adrenalinerush van Diamant Til Kull en Psyco Under Min Hatt. We zitten we spontaan mee te zingen met En For Orgelet, En For Meg en het wat vreemde, volstrekt unieke Femtakt Filosofi. Er staat zowaar ook een prachtige popsong op in de vorm van Hjerteknusser. De energieke, soms tegendraadse ritmes op Din Kjole Lukter Bensin Mor zijn nauwelijks uit te leggen maar o zo pakkend. Net zo overdonderend is de dreiging die uitgaat van de bizarre muzikale wendingen in Tumor I Ditt Hjerta en het bijna apocalyptisch aandoende Svarte Katter & Flosshatter.

Eigenlijk is dit geen album om te luisteren maar om te ‘ondergaan’. Bovenal is Kaizers Orchestra een (h)echte live band. Op 26 maart zal men ongetwijfeld Paradiso weer in vuur en vlam zetten als aan de bewezen succesformule met de gasmaskers, de spannende drumbeats, krachtige gitaarpartijen en het natuurlijke charisma en bandleiderschap van leadzanger Janove Ottesen weer een nieuw hoofdstuk wordt toegevoegd. Na hun persoonlijke meesterwerk Maestro uit 2005 durf ik te zeggen dat Kaizers Orchestra met deel één van deze trilogie een nieuw hoogtepunt aan hun oeuvre heeft toegevoegd. Ik kan nauwelijks wachten op deel twee en drie.